Düşüyoruz, düştüğümüzü sanıyoruz.
İnciniyoruz, incindiğimizi sanıyoruz.
Kırılıyoruz, kırıldığımızı sanıyoruz.
Sadece olaylara, durumlara, kelimelere yüklediğimiz anlamlar doğrultusunda yaşıyoruz. Ve olmayanı olduruyoruz.
Kırıldığımız yerden büyümenin tadını anlamak yerine konfor alanımıza kaçıyoruz.
Acımızı haklı çıkarmak adına kendimizi destekleyecek insanlar arıyoruz. ” Gördün mü bana nasıl davrandı, ben haklıyım değil mi, vs vs”
Eskiden bende böyleydim :) şimdi hayatıma gelip giden , hayatımda olan, hayatıma yeni gelen ve gelecek olan herkese öğrettiği her şey için varlıklarına şükrediyorum.
Aslında hiç kırılmamışız. Tam ve bütün yaratıldığımızı anlama yolculuğuymuş bütün bunlar. Sevgiyi, huzuru, mutluluğu keşif yoluymuş…
