Hani derler ya “hayat kırkından sonra başlıyor” diye gerçekten kırkından sonra mı başlıyor, yoksa “farkındalık”larla mı başlıyor, hayat?

Ne kadar farkındayız, özümüzdeki güzelliklerin?

Ne kadarını hatırlıyoruz, hatırlanmaya değenlerin?

Geçmiş ve gelecek arasına sıkıştırdığımız “bugünü” mü yaşıyoruz, yoksa suyun üstünde sektirdiğimiz taşlar gibi hayatı mı sektiriyoruz?

Sen düşünceden ibaretsin

Geriye kalan, et ve kemiksin.

Gül düşünür, gülistan olursun

Diken düşünür, dikenlik olursun

Hayata nasıl baktığımız değil mi önemli olan? İster gülü düşünerek gül bahçesinde dolaştır ruhunu, ister dikeni düşünerek acıt ruhunu. Herkes gönlünün rengini yaşar ve yüreğinin rengini yansıtır çevresine.

Farkındalık nasıl olacak?

Her şey güzel de sorun da zaten bu gülistanı nasıl bulacağımız değil mi? Özümüze ulaşmak için duygularımızı tanıyarak başlayabiliriz belki de farkındalık yaratmaya. Sonuçta duygularımız bastırılmak için değil, anlaşılsın diye verildi biz insanoğluna.

Korku, hayatını korumak için verilmiş; hayatını azaba çevir diye değil.

İnat, bir kararı sonuna değin uygulamak için verilmiş; yanlışta ısrar et diye değil.

Endişe, kaygı dikkatli olmak için verilmiş; vesvese için değil.

Sıkıntılar, düşünmemiz için, ders çıkarmak ve yenilikleri keşfetmemiz için verilmiş; bastırmak ya da yok saymak için değil.

Hüzün, özümüzü keşfetmemiz için verilmiş; yoksa kendini mutsuzluk içinde boğ diye değil.

Mutluluk kadar korku, inat, endişe, sıkıntılar ve hüznün de değerini anladığımızda farkındalıklarımız başlıyor. Hüzünle gelen bazı hakikatleri, gözyaşı dökmeden anlayamayacağımız gibi… Olanları hakkaniyetle ve doğru yorumlamak önemli olan. İşte o zaman bu arayışta kabuğumuzu kırabilir, hatırlar ve ona uygun davranırız. Böylece duygularımızın seyisi olabiliriz.

Hayatınıza dikkat edin, yaşadıklarınıza bakın, ne kadar şikayet ediyorsanız şikayetleriniz gittikçe artıyordur. Çünkü neye odaklanırsak ONUN farkında oluruz. Ne kadar inkar ederseniz edin, siz hayatınıza ne verdiyseniz hayatınız size onu veriyor ve bunu kabullenmekte zorlanıyorsunuz. Kirli bir denizin fazlalıkları kıyıya atması gibi sizinde üstünüzden fazlalıkları atıp özünüzü tanıma zamanı geldiğinde hayat farkındalığınız başlamış oluyor.

Gamına gamlanıp olma mahzun…!

Demine demlenip, olma mağrur…!

Ne dem baki, ne gam baki, Ya Hû! diyebilmektir hüner…

Adnan Şimşek diyor ki: BOŞ GÖRME, HOŞ GÖR