Ben olmayacak hayalleri kurmaktan oldum olası kaçınmışımdır. Maalesef  çevremdeki insanlara da hemen doğruyu söyleyip hayal kurmalarına izin vermiyordum resmen. O yüzden çevremdekiler bana hep “doğrucu başı mısın sen ya” gibi söylemlerde tatlı tatlı kızarlar. Bende mahcup mahcup bakarım.

 Aslında beni realist bir insan yapan her şey hayattan zorluklarla tecrübe edindiğim şeylerdir. Tecrübelerime sadık kalmayı öğrendiğimden beri boyumu aşacak hiçbir fikre, hayale kapılmadım. Bunun sebebi de o tecrübeleri edinirken koskocaman kalp kırıklıklarıyla birlikte koskocaman hayal kırıklıkları….

O kırıklar ilk önce hayallerimi, sonra beni değiştirdi. Hayata bakış açım, hayallerim, umutlarım, ben hep en gerçeğe yakın olanı seçtim. Hayallerde, umutlarda gerçekleşecek şeyleri seçmeye başladım. İnsanlara hep temkinli davrandım. Hatta insanları hayallerime dahil etmemeye başladım. Neden bilmiyorum ama kendi kendime savunma mekanizması kurmuştum. Her insanın bence savunma mekanizması vardır. Sadece bazı insanlar çok iyi gizlerler. Gülerek, kaçarak hatta anlatmayarak. Bende onlardan biriyim. Hayatın zorluklarına göğüs gererken bazen kendi özelliklerimizi gizlemeyi çok iyi öğreniyoruz. Ama en çokta insanlar karşısındakinin zorluğunu küçümseyerek kırarlar birilerini. Oysa ki herkesin zorluğu kendinedir. Her kesin kırıldığı nokta kendine özeldir. Fakat o kadar çok yargı dağıtıyoruz ki çevremize kırmaktan başka bir işe yaramıyor. Bende en çok açımlarım küçümsenerek kırıldım. Sonra kendi kendime bazı gardlar alıp daha az kırılmayı öğrendim.  Ben hiç kırılmadım demiyorum tabi ki kırıldım. Zaten hayatta en çok kırılarak öğrendim. “Herkes çoğu şeyi kırılarak öğrenmez mi zaten?”

Sizi siz yapan …

Velhasıl kelam her bireyin içinde kendini korumak için gardını aldığı savunma mekanizması var. Bazılarımız insanları çok hayatına dahil etmeyerek bunu mekanizmayı kurar, bazılarımız çok fazla sosyalleşerek, bazılarımız hayallerden kaçarak, bazılarımız koskocaman hayallerin içinde yaşayarak. Hayattan en az hasar almayı hedefleyerek yaşarız hep fakat hasar alınca güçleniriz. Hasar aldıkça benliğimizi buluruz.

Hiçbir insan başka bir insan olmadan hayatını yürütemez. Aslında hepimiz birbirimize bağlı yaşıyoruz bunun farkında olmasakta. Mutluluğumuzu, hüznümüzü, acımızı paylaşacak birilerini ararız hep. Bazen paylaşınca daha çok yara alırız belki ama sonra yine başka bir insanı ararız anlatacağımız. Bu hep böyle gider. Önemli olan kırılmışlıklarınıza, yaralarınıza hatta savunma mekanizmanıza bile sahip çıkabilmeniz. Onlardan nefret etmeminiz. Unutmayın ki sizi o yaralar, kırılmışlıklar var etti. Sizi siz yapan onlardı. “Sizi siz yapan kararlarınızdır.” Kararlarınız kötü sonuçlansa bile kendinizi suçlamayın. O kararı siz verdiniz, hataya dönüştüyse bile sizin hatanız oldu. Hatalarınızı sevin, o hatanızı asla unutmayın ki tekrar aynı hatayı yapmayın. Adımlarınızı daha iyi atarsınız o zaman.  

Kendinize, acılarınıza, kırgınlıklarınıza, sizi negatif etkileyen insanlara hatta savunma mekanizmanıza rağmen umutlarınızı kaybetmeyin. Hayallerinize sahip çıkın. Acılarınızı, kırgınlıklarınızı, yaralarınızı sevin, unutmayın onlar sizi siz yapanlar. Kendinizi sevin çünkü Cemal Süreya’nın çok sevdiğim sözünde dediği gibi ‘hayat kısa, kuşlar uçuyor’.

Sevgilerle…

Ö.Ç.