Hatalarımız ve Gülüşlerimiz…

Koskocaman bir sıkıntı çöküyor içime, kör karanlık dipsiz bir kuyudaymış gibi nefesim daralıyor. İşte o zaman göğsüne sığınıp, saçlarımla oynamanı istiyorum.. Sonra aklıma geliyor ben hep yalnızdım. Çünkü bana zarar veren hiç kimse beni o kuyudan çıkaramaz. Zaten onlar itti beni o kuyuya, onlar karanlığa çevirdi aydınlığımı. Onlar mutsuzluğa çevirdi koskocaman gülüşlerimi. Onlar, onlar diyorum da benim hiç mi payım yoktu? Vardı hem de fazlasıyla. Ben onları hayatımda önemli bir konuma getirdim, ben onları yücelttim, ben onlara haddinden fazla değer verdim…

İnsanız hata yaparız ve bunun bedelini öderiz sonra. Sanırım en çokta gülüşlerimizi kaybederek öderiz bu bedeli. Ama şunu diyebilmeliyiz:

“O hatayı ben yaptım ve bundan ders çıkardım. Aynı ve benzer bir durumda artık ne yapabileceğimi biliyorum!”

Zira bu cümleyi benimsemezseniz daha çok gülüşlerinizi kaybedersiniz. Ben zamanında çok kaybettim ve bundan pişman oldum. Çünkü hepimiz 32 dişimizi göstererek gülmeyi hak ediyoruz bu hayatta. Bizi var eden şeyler gülüşlerimiz, hatalarımız ve çıkardığımız dersler. Bu üçü olmadan kanımca hiçbir yerde tam anlamıyla var olamayız. Bizi biz yapanın hatalarımız olduğunu düşünüyorum. Bazen hata yapmadan doğrusunu öğrenemeyiz. Mühim olan bir kez yaptığınız hatayı tekrarlamamanız. Bu demektir ki hatanızdan ders çıkaramamışsınız. İşte o zaman hayat enerjinizin sömürülmesine, gülüşlerinizin solmasına, bakışlarınızın donuklaşmasına engel olamazsınız.

Hatalarınızı ders çıkaracak kadar ciddiye alıp, gülüşlerinizi soldurmayacak kadar önemseyiniz. Zira “hayat kısa, kuşlar uçuyor…”

*Cemal SÜREYA’ya aittir.

Ö.Ç.