Bu hafta Can Yücel‘in bir şiirini paylaşmak istedim sizinle. Ne içli, idrakli bir adammış Can Yücel ruhu şad olsun.
Şiirin adı ‘Davet’.

20 yaşımda ben
35 yaşımda ben
40 yaşımda ben ve
Bugünkü ben dördümüz birden
20 yaşımı 35 yaşımın karşısına oturttum
40 yaşımın karşısına da ben geçtim
20 yaşım 35 yaşımı tutucu buldu
40 yaşım ikisinin de salak olduğunu söyledi
Yatıştırayım dedim
-Sen karışma moruk- dediler. Büyük bir hır çıktı
Komşular alttan üstten duvarlara vurdular
20 yaşım 40 yaşıma bardak attı
Evin de içine ettiler
Bende kabahat
Ne çağırıyorsun tanımadığın adamları evine…

Bu şiirin bence büyük bir davası var. Büyük bir mahkemede görüşülmek üzere olan bir dava… Anarşik, bencil, aşırı hırsların, hevanın müptelası olan onlarca ‘ben’in davası görülüyor adeta o büyük mahkemede.. İçimizde ne çok ben’ler ne çok kafir kavimler var değil mi? O içimizdeki kavimlerin hırgürünü kesmeden gidiyoruz, o işaret parmağımızla hep karşıdakini gösteriyoruz değil mi? Çünkü, Allah dışında, hevamıza uyarak kulluk sunduğunuz mal, nefis, şehvet, bedensel lezzet gibi şeylere tapmakla meşgulüz. O kadar meşgulüz ki, karşıdakini eleştirdiğimiz, yargıladığımız her an, zayıfı görmezden geldiğimiz her an kendi sırtımıza bir hançer sapladığımızın farkında değiliz!

Sahi içindeki türlü türlü azgın kavimleri susturmadan, kalpleri hayat bulan, huzura kavuşan insan gördün mü hiç? ‘Kusur mu arıyorsun aynaya bak!’ sözünü bile bile o parmağı, daha ne kadar karşıya sallayıp duracaksın.. Ey insanoğlu, bu rüyadan uyanmayı ne zaman düşünüyorsun?

Melda ÇÜÇEN / Davet