Ve ben yalnızlığın çan sesini duyuyorum
Sen,hangi dingin sabahların kuş cıvıltılarını dinliyorsun
Hangi gün batımının kızıla boyanmış göğü ne dalıyorsun
Ve ben yalnızlığın çan sesiyle kulağımı kapıyorum
Yalnızlığım döllenirken karanlıkla
Düşümün arka sokağında seni düşlüyorum
Ve soğuk mevsimleri parmaklarımda tutuyorum,
Ve avuçlarıma yağmurlar yağıyor
Üşüdüğüm oluyor bazı,güneşle konuşurken
Sen hangi yalanın sıcaklığında ısınıyorsun
Bedenim buz gibi üşüyorum
Gözlerim,ve bu saflık ve gökyüzüne açılan pencerem
Ve fotoğraflar ve senin yokluğun
Rüzgar yokluğunu üflüyor üzerime
Eğiliyor ağaçların başları ve kuşlar düşüyor
Neden yokluğunla bırakıyorsun bizi,
Kuşları neden düşüruyorsun dallarından
Mavi göğün altında neden toprak kokuyor ellerim
Yıldızları neden göremiyorum
Sen yıldızım olmuyorsun
Ve ben kulağımı tıkıyorum yalnızlığın çan sesi ile

Yusuf ÇATAL / Yalnızlığın Çan Sesi