Bir varmış bir yokmuş…Vaktin birinde yoksul mu yoksul bir adam padişahın huzurunda, onun gücüne gidecek doğru bir söz söylemişti. Bu söz padişaha dokunmuş, onu kızdırmış ve incitmişti. Padişah adamı zindana attırmış, cezasını çektirmiş ve içini böylece bir parça soğutmuştu.

ZİYARET

Yoksul adamı bir gün arkadaşı ziyaret etmiş ve “Sen de diline hakim olup, padişahı kızdıracak, incitecek sözü söylemeseydin” diye çıkışmış. Yoksul adam, dostunun bu sözlerine karşı gelerek, “Doğruyu söylemek, Allah’ın buyruğunu bildirmek, bizim boynumuzun borcudur. Gerçeği haykırmanın karşılığı zindanda çürümekse, buna seve seve razıyım” diye konuşmuş. Bu konuşmayı gizlice dinleyen bir adam, durumu padişaha iletmiş üzerine fazladan söz katarak. Öfkeli padişah gülmüş ve ” Cahil ve zavallı yoksul ne kadar da yanlış düşünüyor, zindanı küçümsüyor, beni küçümsüyor, yapacaklarımı bilmiyor, oysa zindan ona mezar olacak” demiş. Padişahın bu öfkeli halini ve sözlerini, padişahın konuşmasına şahit olan bir köle, yoksula yetiştirivermiş hemen.

BU DÜNYA ZİNDAN YERİ

Yoksul adam, köle tarafından kendisine yetiştirilen onca olumsuz söze karşılık cevaben; “Padişahına ilet, bu olanlardan dolayı bedbaht değilim. İçinde bulunduğum zindan geçici…tıpkı dünya gibi…Dünyanın kendisi zindandır bizler için. Esas aleme göre dünya bir tutuk evidir bilmez misin. Bir AN’lık konar ve göçeriz bu diyardan, bu yalancı konaktan. Beni elimden tutup buradan çıkarsalar da sevinmem. Başımı kesecek olsalar da gam yemem. Padişahın hazinesi ve gücü uçsuz bucaksız da olsa, ben geçim derdi ile kıvranıyor, yiyecek bulmakta zorlanıyor, bir düşüyor, bir kalkıyor olsam da… bir gün ölüm gelir ve her ikimizi de eşit kılar! Toprak bizi bağrına aldığında ikimizin durumu eşitlenir! Şu yalan dünya alemine, şu bir kaç günlük dünyaya değer vermesin! Halkının kalbinden çıkan “Ah” dumanıyla ahiretini yakmasın! Ondan önce de nice padişahlar geldi ve geçti. Onlar da servet edindi, güç kazandı. Halka zulmettiler. “Ben bilirim” dediler! Öyle yaşamalı ki, öldüğünde mezarına lanet savrulmasın, adı “iyilik” tahtasına yazılsın.

KALP İŞİ

Bunları duyan padişahın öfkesi daha da arttı. Kabına sığamaz oldu. Ah bir fakir adam ile boy ölçüşür oldu! Ve;

“Bu adamın dilini ensesinden çekip çıkarın! diye ferman buyurdu. İçi içine sığmıyor, öfkesi durmuyor, soğumuyordu. Bu acımasız buyruk kulağına gidince yoksul mu yoksu adam, kendinden daha emin ve daha sert bir tavırla:

“Padişahım, bu sözlerinden de korkmuyorum! Dilsizlikten de çekinmiyorum. Allah bilir siz bilmezsiniz! Allah kalplerden geçeni de bilir! Yoksulluğum da, çektiğim zulüm de sonumun iyi olmasından daha hayırlı değildir! Doğru Hakk’tır! Bildiğim doğru tektir. İpe de götürseniz Allah dilimde doğru sözle beni huzuruna kabul buyursun! demiş…

DOSDOĞRU

Bir hikayeyle bugüne dahil olmak istedim canım okur. Zor olmadan kolay olmaz aklımızdan çıkarmayalım. Vermek zordur, doğru söz zordur, yolda sabit kalmak zordur, tarafsız olmak zordur…Fakat tüm bu zorluklarla ve bu zor dediğimiz hallerle insan olmanın hakkını verebiliriz inşaALLAH! Yüze bakacak, yüzümüze bakacak “hal”de olabilmeyi yüreğimle diliyorum.

Şadan YER