Yazıyorum…
Karanlıkları yazıyorum,
Geçmişi yazıyorum,
Belki de…
Geçmemişi…
Ben, ölümleri yazıyorum,
İşkenceleri…
Tecavüzleri…
Şehidimi yazıyorum.
Bilir misin ölümün ne olduğunu?
Baba oldun mu hiç?
Oğlun dağda adres sormayan bir kurşuna kurban gitti mi hiç?
Ben şehit anasıyım tabut başında gözyaşı döken.
Ben yüksek binalarda asılı bir Türk bayrağı görmedim,
O çok paranız,
Milyonlarınız,
Bir bayrak asmaya yetmeyen milyonlarınız var sizin…
Nerde bir Türk Bayrağı görsem,
Gecekondularda,
Sokaklarda parlar ay yıldız.

Soruyorum sana;
Kızın var mı?
Özgecan’ ın annesi oldun mu hiç?
“Çok acı çekmiştir kızım, keşke kurşunla öldürselerdi.”
Diyecek kadar yandı mı canın?
Ben Özgecan’ ın çalınan geleceğiyim.
Soruyorum sana;
Emine Bulut oldun mu hiç?
İşte ben,
Ben Emine Bulut’ un kızıyım. Çaresizim…
Gözlerinin önünde annesi öldürülen öksüz bir kızım ben.
Yazıyorum işte,
Oğluna pantolon alamadı diye kendini yakan babanın feryâdını yazıyorum.
Merak ediyorsan, yaşarken ölmek istiyorsan eğer,

Kimsesizlerde ara kederleri.
Yazıyorum…
Nerde bir gözyaşı görsem,
Nerde masum bir kız görsem,
Ölümler gelir aklıma,
Anaları yazar kalemim,
Mısralarım ağlar,
Ben, parçalanan yüreklerin şairiyim…
Ben ki,
Ülkemin karanlık geçmişiyim.

Erencan