Çorap Ağacı kitabını okuyan dostlar hatırlarlar. Gözleri bozuk olan bir çocuk, uzak mesafeden gördüğü dilek ağacını çorap ağacına benzetir. Çünkü arkadaşları onu, böyle kandırmıştır. Öyle istemiştir ki o renkli çorapların bir ağaçta öylece asılı durmasını ve rengarenk çorapları ağaçtan koparmanın muhteşem olacağı hayalini. İnancına sahip çıkıp,uzağı seçemeyen gözlerinin de oyununa gelip,dilek ağacında uçuşan rengarenk çapıtları, rengarenk çoraplara benzetmiştir.

Neye inanmak

Şimdi bu hikayeyi bir parça kendimize döndürelim mi? Neye inanmak istiyorsak öyle gördüğümüze, o inanmak isteyip de gördüğümüz şeye karşımızdakini de inandırmak istememize. Karışık mı oldu? Olmadı olmadı:) Gözümle gördüğüme değil,kulağımla duyduğuma inanırım mı?Gözümün gördüğüne inanırım, kulaktan yanılırım mı diyorsunuz? Hiçbirini demeyin. Karşınızdakini dinleyin. Kulağınız duysun, gözünüz görsün ve yine de hükmü siz vermeyin. Yapmayalım bunu beraberce. Bazen, gözümüzle gördüğümüz öyle nettir ki başka türlüsü mümkün değildir. Olacak gibi değildir. Gözümüzle görmüşüzdür. Daha ötesi var mıdır. Kimi zamanda kulağımız net duymuştur. Flu hiçbir şey yoktur. Kulağımız şahit olmuştur. Başka uzvumuza ihtiyacımız kalmamıştır. Hükmü verip, kalemi kırabilmişizdir. Ah peki hangisine inanıcaz? Kendimizi nasıl güvende ve güvenilir hissedicez. Olanı biteni nasıl değerlendirip yola devam edicez?

Kalp evi

İnsan beyni karmaşık bir olgudur…diye sıkıcı bir paragraf açmayacağım. Zira beynimiz her geçen gün yepyeni bir meziyetiyle bilim insanlarını şaşırtıyor. Ben diyorum ki; olan da, olacak olan da kalp yoluyla ilham ediliyor bize. Evet her birimize. Diğer duyular insanoğlunu şaşırtmak için. Belkide imtihanımız tam da o noktada başlıyor. Geçekten böyle düşünüyorum. Kalbim nasıl hissettiyse doğru odur. Kulağımla duyar burulurum. Gözümle görür hayrete düşerim. Ya kalbim. Ah kalbim yanılmaz. Çünkü anne karnında önce onu duyuruyor Rabbim. Allahuekber. Önce kalp atışı duyuluyor hamileyken. Kalbi durmasın, kalp sesi güçlü olsun, ultrason cihazı yerinden oynasın o güm güm sesiyle, herkesle bu gücü paylaşalım istiyoruz. E şimdi kim o ilk yaratılan şeyin sadece bir et parçası olduğunu söyleyebilir. Onu bunu bilmem ben, Kalbinin almadığıdır terk edip gittiğin, kalbinin soğumasıdır kırıp döktüğün. Kalbin almamıştır adını artık hiç anmadığın. Ben onu bunu bilmem. Söz uçar yazı kalır. Kalp gibi. Her söz söylenir ve bazen boşlukta asılı kalır. Sahibi çıkmaz, gelip alanı olmaz, sahiplenmez kimse. Ama kalp sapasağlamsa dediğim dedik derim. Kalbim Allah’ıma ayandır. Avucunun içindedir. Rengi de mordur:) Ben onu bunu hiç bilmem. Sözüne değil, kalbine yanaştığın, kalp evinde konakladığın senindir, dostundur, kardeşindir.

Bir “Çorap Ağacı” ndan nasıl buralara geldik yine:) E o güzel çocuk tüm kalbiyle inanmamış mıydı rengarenk dilek çapıtlarının,rengarenk çoraplar gibi bir ağaçta sallandığına? Kalp getirdi bizi buralara…

Şadan Yer