Neden öfkeleniriz ve kime öfkeleniriz? Kendimize mi yoksa etrafımızdakilere midir öfkemiz? Etrafımızdakilere imiş gibi gösterip kendimize mi öfkeleniriz?

Aslında öfke her insanın hissettiği temel bir duygudur. Aynı sevgi gibi, huzur gibi, mutluluk gibi.  Öfkenin birçok  sebebi vardır. Bunların içinde aşırı alkol kullanımı, madde kullanımı gibi nedenlerinin yanında aileyle olan ilişkide büyük nedendir. Kontrolcü bir ailede olup istediği şeyleri yapamayan, sınırlarına  saygı duyulmayan, sürekli ikaz edilen, eleştirilen bireylerde öfkelerini kontrol etmekte zorlanırlar.

Hepimiz öfkemizi kabul etmekte zorlanırız. Etrafımızdakiler bize ‘öfkelisin’ dediklerinde daha çok öfkeleniriz. Öfkemizde diğer duygularımız gibi inkar etmemiz gereken bir duygumuzdur. Her duygumuz gibi öfkemizin de bir ömrü vardır, zamanı geldiğinde öfkemizde diğerleri gibi bizi terkeder. Öfkemiz kontrolden çıkıp, etrafımıza zarar vermediği bize zarar vermediği , yıkıcı bir duyguya dönüşmediği sürece problem yoktur.

En çok öfkelendiğimiz durumlar  haksızlığa uğradığımızı düşündüğümüz, anlaşılmadığımızı düşündüğümüz, kendimizi ifade edemediğimiz, yalnızlık, kaygı hissettiğimiz, utandığımız gibi anlardan ibarettir. Aslında baktığımızda öfkelendiğimiz durumlar genelde kendimizle alakalıdır. Önemsenmediğimizi hissettiğimiz, değersiz hissettiğimiz, yalnız hissettiğimiz durumlarda en çok ortaya çıkar. Neden değerimizi insanlara bağlıyoruz ki? Biz kendimize değer veriyor muyuz da insanlar bize değer versin? Ben kendime değer vermediğim sürece insanların bana değer vermesi beni ne kadar tatmin eder ki? Bunları başka bir yazımızda detaylıca açarız. Şimdi gelelim öfkelendiğimizi nasıl anlayacağımızaaa…

Öfkelendiğimiz zaman vücudumuzda birtakım değişiklikler meydana gelir. Vücutta adrenalin artması sebebiyle tansiyon ve nabız yükselir, nefes alış-verişi hızlanır, terleriz. Bazı kişiler ellerini sıkar. Vücudumuz kasılır, titrer. Her bireyde değişiklik gösterebilir. Her kişi vücudunun verdiği tepkilerden anlayabilir ve bu öfkeyle baş etmemiz için bize yardımcı olur.

Öfkemizi ifade ederken saldırgan bir biçimde ifade etmek yerine sözel olarak ifade etmek en sağlıklı yöntemdir. Bunu yapabilmemiz için isteklerimizin farkında olup, açık ve net bir dille karşımızdakini incitmeden yapmalıyız. Başka bir yöntemse öfke anında öfkenize değil sizi olumu etkileyecek, mutlu edecek durumlara odaklanmaktır. Bu yöntem işe yarasa da öfkenizi bastırdığı için sürekli kullanmak doğru olmayabilir. Sürekli hale getirirsek eğer öfkemizi kabullenmek yerine öfkemizden kaçarız. Eğer öfkemizi kabullenmeden sürekli bastırarak doğru biçimde ifade etmeden yaşarsak bir süre sonra bu öfke kendimize döner ve kendimize karşı öfkeleniriz.

Öfke yaşadığımızda kendimiz sakinleştirmeye çalışmak üçüncü yöntemimizdir. Nefes alış-verişlerimizi kontrol ederek fizyolojik olarak kendimizi rahatlatabilir, öfkemizi hafifletebiliriz.

Öfkemizle baş edebilmek için bizi öfkelendiren durumların listesini çıkarabilir, ‘sen dilini’ kullanmak yerine ‘ben dilini’ kullanabiliriz. Mola verip bizi öfkelendiren durumun analizini yapabiliriz, “neden öfkelendim? Neye öfkelendim? Asıl öfkelendiğim sorun ne?..” Gevşeme ve nefes egzersizlerini öğrenin, spor yapın. Olaylara bakış açınızı değiştirin. (Unutmayın, kızgın olduğumuzda genellikle düşüncelerimiz gerçeği yansıtmaktan çok, olayların abartılmış ve çarpıtılmış şeklini algılar ve yorumlar) Problemi büyütmeyin ve affedin…

Sonuç olarak mutluluk, huzur, sakinlik gibi olumsuz duygularınızı kabul ettiğiniz gibi öfkenizi, kızgınlığınızı da kabul edin…

Ö.Ç.