Bir olay ya da durum karşısında ortaya çıkan “şaşırma, sevinç, heyecan, korku, acıma ” gibi duyguları ifade etmekte kullanılan sözcüklerdir.

⇒ “eyvah, ah, vah, hey, tüh, hadi, oh, öf, yazık, oley, haydi, uf, aman,…”

• Ey Türk Gençliği!
• Tüh! Nasıl da parçalanmış.
• Hey! Buraya gelsene.
• Öf! Çok sıkıldım.
• Vah vah çok üzüldüm.
• Ay, elim kesildi.
• Yeter be!
• Bravo sana!
• Hah kara gözüktü!
• Ha gayret!
• Elveda sana!
• Eyvah, ne yer, ne yâr kaldı!
• Hey, bana baksana!
• Oh, ne güzel iş!
• Haykırdı, ak tolgalı beylerbeyi “İlerle!”
• Ooo! Karga cenapları, merhaba!

Ünlem görevindeki sözcükler isim çekim eklerini alarak isim olarak kullanılırlar.

• Baksana ahı vahı kalmamış.

⇒ Yansıma sözcükler de ünlem görevinde kullanılabilir.

• Dışarıdan güm! diye bir ses geldi.

⇒ Özel isimler ya da bazı sözcükler ünlem olmadıkları halde ünlemleşebilir.

• Ayşe! Hemen buraya gel.
• Komşu! Nerelerdeydiniz bakalım?

⇒ Ünlemler, cümlenin ögeleri bulunurken cümle dışı unsur olarak kabul edilir.