Kimseler kalmadı masada
Ve artık bir kişiyi bile taşımıyor
Boş sandalyeler hiç hareketlenmiyor
Kül tablası boş,
Kağıtlar boş
Kapı hep açık
Mürekkep sıçramıyor artık masaya
Uzun kahkahalar yok,derin bir sessizlik
Ayaklarının altına, kağıtları büküp koyuyorum durmuyor
Belli kimseler gelmez,ben de tükeniyorum yavaş yavaş
Şair demeye korkuyorum kendime,
Masada kimse yok
Büyük kelimeler de yok
Büyük düşünceler, büyük düşler, aydınlık yüzler, fiyakalı duruşlar

Bekliyorum bir gün biri gelir diye
Ahh!o eski günler yok mu
Birkaç balıkçıyla içilen o rakılar
Boğazın asiliğin de o uzun konuşmalar
Bir anda gelen dostlar
Ahh!o eski dostlar
Su gibi dingin,bir cıgara içimi gelen
O cıgara yakılan anlar yaşanmadı sanki
Masada kimse kalmamış
Ortada yalnız, etrafı sessiz, hiç bir hareket yok
Çiçekler getirdimdi kurumuş, sevinçle geldimdi hüzün durmuş yanı başımda
Gömlekleri rüzgarda dalgalanan o koca yürekli insanlar gitmiş
Şimdi bana, oturup o masaya şiirler serpiştirmek düşer
Uzaklık ne kadar düşer insanın payına,
Özlemi kadar mı
Bilmiyorum böyle şeyler,kafam almıyor artık
Bomboş işte buralar
Masada kimse kalmamış
Özlemi nereye koyayım.

Yusuf ÇATAL