İki gün sonra otuz iki yaşımı geride bırakacağım, gülümseyerek otuz üç diyeceğim. Yaş alırken, bu doğum günümde kendime kalıcı bir armağan vermek istedim. İçimden geçen ilk şey ise BİRİKTİRDİKLERİM’de yazmak oldu. Ben yaş alacağım belki ama otuz ikimi burada saklayacağım. Ayrıca “Söz uçar yazı kalır.” Yolculuğun neresindeymişim, belki bir ipucu yakalarım yıllar sonra dönüp baktığımda bu yazıma. Hazır anı sandığıma Biriktirdiklerim ailesindeki yolculuğum da eklenmişken, otuz ikinci yaşıma dönüp bakma şansına erişmiş olacağım böylelikle. Yeni yaşıma, yaş imzamı atmış olacağım.

Hayat sularında seyahat ederken yaşadığım bu otuz iki yılda, ne kadar tadına varabildim mavinin? ‘An’ı kaçırıp fırtınaya yakalandığım anlarda gemi alabora olmasın diye debelenirken, dümenin bende olduğunu unutup kaptırdım mı gemimi rüzgârlara? Her ne olduysa, hayattaysam devam ediyor yolculuk. Mühim olan dümenin bende olduğunu hatırlamam. Anın içinde kalıp fırtınada tevekkül de ederek “Bu fırtına da dinecek elbet.” diyebilmek, anlardan oluşan daha anlamlı ve keyifli bir yolculuk sürmeyi öğreniyor olmak sanırım.

Bu yolculukta neler öğrenmişim, neler yaşamışım ve ne dersler çıkarmışım ya da ders almış mıyım? Neticede ömrün boyunca öğrencisin bu hayatta. Ve her zaman söylerim bu Şaman öğretisini: “Ders, öğrenene kadar devam eder.” O ders biter, diğeri başlar sonrasında.  İster kal sınıfta, istersen geç yıldızlarla. Ama yaşam çemberi içinde ömrün yettiğince, istesen de istemesen de, canım hayat sana bir şeyler anlatma ve öğretme çabasındadır.  Öğrenmeye istekliysek tabi… Öğrenme reddedildiği takdirde bir hortumun içinde döner döner durursun, o girdapta savrulup yok olursun.

Yeni yaşıma girmeye az kalmışken dışarıdan izledim kendimi, dönüşümümü, oluşumumu… Değişmeyen ama dönüşen bir fon müziğiyle, hayatın içinde var oluşumumun sorgusunda -ve dönüyorken hâlâ dünya- köklenip, sarmaşıklarımla sarılarak kol kola omuz omuza…

Her ne kadar sevdiklerin olsa da yanında, hayatta şefkatle sarılman gereken ilk kişi kendi ruhunmuş. Düştüğünde ilk kendinin ellerinden güç almalıymışsın. Köklenebilmenin tek şartı buymuş öğrendiğim kadarıyla.

Yıllardır söylenen ‘saçını süpürge etmek’ sözünü kendi hayatıma yük etmeden devam ediyorum sevdiklerimle yoluma. Bu sözün insanın kendisi ve sevdiklerine yüklediği ağırlığı bilinse, literatürden çıkarılırdı sanırım. Saçlarımı ancak mutluluktan savurabiliyorsam her durumda, işte o zaman bir çocuğun gülümsemesine, bir eşin tebessümüne şahit olabiliyorsun.

Bir de değişim, değişim ve değişim…

“Değişmeyen tek şey değişimin kendisidir.” Demiş Heraklitos amca. Değişmek, dönüşmek, öğrenmek, üstüne bir şeyler eklemek, demlenmek, harmanlamak ya da bazı tuğlaları çıkarıp yerine yenisini koymak ne güzel, ne mutlu, ne umutlu…

 “Her gün bir yerden göçmek ne iyi

Her gün bir yere konmak ne güzel

Bulanmadan, donmadan akmak ne hoş

Dünle beraber gitti cancağızım

Ne kadar söz varsa düne ait

Şimdi yeni şeyler söylemek lazım.” demiş cânım Mevlâna.

“Şimdi yeni şeyler söylemek lazım…” Benliğimin mottosu olsun, yanı başımda dursun…

Kendime mesajlar

Ne söylemek ve hatırlatmak isterim peki yeni yaşıma:

‘İyi ki’lerim çoğalarak devam etsin,

‘Keşke’lerim silinsin gitsin,

‘An’da kalma çabasında ve isteğinde,

Gülümsemek bir böceğe bile,

Daha çok anlamak ve anlaşılmak

Biten ve yitip giden şeylerden yeni başlangıçlar bulmak,

Her zaman umut ederek yaşamak,

Notaların içinden geçmeye devam ederek,

Adımlamak hayatı,

Yollarıma sevgi tohumları ekerek büyütmek,

Arkamdan gelen ağacımı,

Sularımda serinletebilmek, kalbi yananları

Ve yine Hz. Mevlana’nın söylediği bir sözün içinde geçen;

‘Kalp sırrına erenler’den olarak yaş almak nasip olsun.

Marquez’in çok sevdiğim bir sözüyle hediyemi paketleyeceğim.

“İnsanın tek doğumu annesinin onu doğurduğu gün değildir; hayat onu defalarca kendini yeniden doğurmaya zorlar”

Kim bilir, defalarca doğmadan gerçekten doğmuş olmuyordu insan…

Sevgiyle uğurluyorum geçen yaşımı ve yine sevgiyle sarılıyorum yeni yaşıma. Nice doğumlara…