Araya araya Bağdat’ı buluyorduk değil mi? Hatta bulanlar hep arayanlardı…

KİM O

Bir Allah yolcusu o. Gıptayla değil de, bazen hayretle bakılan, fırtınalı bir hayatın sahibi Necip Fazıl. Dönem dönem, tekrar dönerek okuduğum, aklıma düştükçe tefekkür ettiğim bir hayat kitabından ve onun sahici başrol oyuncularından bahsetmek istedim size bu hafta. Necip Fazıl seviyorsanız benim gibi, o muhteşem eseri “O VE BEN” kitabını henüz okumadıysanız haydi buyrunuz bu gerçek hikayeye…

KONUŞAN KİTAP

Abdülhakim Arvasi’nin yamacına gelene dek oldukça fırtınalı, debdebeli, çok yorucu bir yaşam sürmüş canım Necip Fazıl. Yolu, bu zât ile birleşince de duruluvermiş, huzura kavuşuvermiş, Allah’ı buluvermiş. Necip Fazıl okumaya “O ve Ben” kitabından başlamanızı ne çok isterim. Tertemiz bir ruh, dünya denen bir gezegene geliyor, yaşam denen uzun! yolculukta her türlü kavgayla karşılaşıyor, susamıyor, duramıyor, türlü olaylarla burun buruna geliyor…Yaşı büyüyor, ruhu yaşlanıyor, maneviyatla bağı kopuyor ,ta ki ışığı görene dek! Ne çok örnek var hayatlarımızda düşündümde. Hepimizin düştüğü anlar, olaylar, zamanlar oldu, olacak, şu anda da oluyor. Fakat yaşımız biraz orta yaş ve üzeri ise bildik ki geçecek! Bu yaşların sevdiğim en güzel yanı bu! Can sıkılacak, ölüyorum zannedeceğim, bu darbeden, o sözden, şu hareketten sonra iflah olmam, ayağa kalkamam, unutamam diyeceğim…fakat geçeceğine, unutacağıma dair inancım benden daha güçlü olacak. Necip Fazıl için de bu böyle olmuş. Büyük usta kitapta “inanmak bir ihtiyaçtır” diyor. Ve arayışı başlıyor…

NECİP FAZIL

Okul hayatı fırtınalı, aşk hayatı da öyle. İç dünyası daha fena…Kendisini anlama, anlamlandırma, ispat etme, onaylama karmaşası içinde “Müslümanım” dediği için çevresinde hiç kimse kalmıyor neredeyse. Çok kıymet verdiği Peyami Safa ile yakın arkadaşlığı da, siyasi görüşleri nedeniyle sekteye uğruyor, yara alıyor. Fakat arayışı devam ediyor ustanın. Derken Beyoğlu’ndaki Ağa Camii’nde “benim güzel efendim” dediği Abdülhakim Arvasi ile tanışıyor. Yıllardır çektiği çile son buluyor sanki! Yorgun ruhu dinleniyor, huzura varıyor. Mürşidini buluveriyor! Rabbim hepimize nasip etsin bulmayı…

ABDÜLHAKİM EFENDİ

“O ve Ben” kitabını okurken şunu görecek ve hissedeceksiniz;

Üstad yalnız kalıyor fakat yalnızlığını seviyor. O yalnızlığın sonunda ışığa kavuşacağı hissinden kopmuyor. Evet çok sıkıntı çekiyor, iç huzursuzluğu onu depresyonun kapısına getiriyor bir çok kez ancak inancından ödün vermiyor, yola devam ediyor! Dışlanıyor, aşağılanıyor belki. Fakat inancına sarılıyor. “Ölmeden önce ölünüz” cümlesinin içindeki sırra ermeye, her fırsatta tefekkür etmeye başlıyor. Mürşidi Abdülhakim Efendi Hazretleri, Necip Fazıl’a yönünü, merkezini, Allah’ı hatırlatıyor, sevdiriyor. Diyor ki kitabın 95. sayfasında onun için; “O efendi Hazretleri ki, kendisini buluncaya kadar geçen hayatım, onu beklemekten, beklerken de sıkıntılar içinde kıvranmaktan başka bir şey değildi” Ve ekliyor sayfa 99 da; “Ruhumda beşeri kanunların tezgahı o türlü devrildi ki, bu devrilişin altından yalnız mutlak doğrulabilirdi. Her şeyi o türlü kaybettim ki Allah’ı kazandım”

ŞİFA OLSUN

“O ve Ben” bir müridin mürşidine kavuşmasıdır. Müridin ışığa kavuşmasındaki mutluluğunu anlattığı yolun ta kendisidir. Yollarımız aydınlık olsun dilerim bitirirken…Şifa olsun…

Şadan YER