Geçenlerde dinlediğim bir podcast’de Murathan Mungan ona yaşlı bir dostu tarafından söylenen şu cümleyi hiç unutmadığını söyledi, zira bu günlerimiz için gerçek bir hediye gibi olan bu cümle şu;
” Hatıra yapın çocuklar, yaşlandığınızda canınız sıkılmaz”

Hakikaten şimdi değerini daha iyi anlıyorum bu cümlenin hatta eski bir yazımla birleştirip birbirini uzun zamandır hiç görmeyen iki dost gibi kavuşturmak istiyorum onları, belki tamamen rastlantısal denk gelip kısa bir sohbet etmiş olurlar bu hafta ki yazıda böylece.

Demişim ki seneler önce;

Ben daha çok gençken bir gün bir arkadaşımla çimlere uzanıp saatlerce gökyüzüne bakmıştık, birlikte baharın gelişini kutluyorduk o an’da.
Uzun uzun konuşurken bir ara arkadaşım suskunlaştı, öylece donakaldı. Bakakalmıştım onun o haline, sonra birden bire buzları eriyip çözülüp yeniden canlanıveren bir şeymiş gibi gülümsemişti bana.

-Noldu dedim.
-An’ın fotoğrafını çektim dedi.
An’ın fotoğrafı mı çekilir be kardeşim demiştim içimden.
Çekilirmiş meğer.

O an’dan bana kalan bir hediyedir “an”ı çekip, minik hayali lavanta kokulu keselerin içine doldurup, ruhumun çekmecelerine dizmek.
Bunu nasıl yapıyorsun diye merak ediyorsanız eğer aynen şöyle; her insanın unutmak istemediği ama zamanla unuttuğu an’lar vardır ya, sen o an’ı tüm duyularınla tek tek kayda alıyorsun, mesela o an ne hissetmiştin, üzerinde ne vardı, yağmur mu yağıyordu yoksa güneş mi açmıştı, belki de yağmur sonrası gökkuşağı ya da belki sadece o an’a ait bir koku, taze meyve tatları ya da kelimeler.

İşte her neyse bunların hepsini toplayıp “o an” belgeseline dönüştürüyorsun.

İyi de bu ne işime yarayacak deme lütfen.

İstediğin zaman çıkarırsın o an’ı çekmecenden,  miss gibi kokan keseciklerine her bir dokunuşunla tekrar tekrar detaylı bir şekilde yaşarsın yine ve yeniden.

Benim kesecikler doldu taşıyor.
Bak yıllar geçti, hala daha anımsıyorum o an’ı.
Benim üzerimde yeşil montum, onun üstünde kot pantolon ve kırmızı oduncu gömleği vardı.

Uzaktan bir yerlerden bir müzik sesi geliyordu.
Zerrin Özer “O YAZ” şarkısını söylüyordu.
Ve ben iyi ki öğren mişim o gün kayıt düğmesine basmayı.

Sahi yine Mungan’ın dediği gibi;

“Hayat biraz da birbirimize hatıra armağan etmek değil mi zaten?”
İşte bu armağanlar olmasa nasıl geçerdi acaba bu tuhaf günler?.
İşte birbirinden habersiz iki yazının bana bıraktığı soru bu.

Dinçel LAÇİN