Şu hayatta Nil KARAİBRAHİMGİL‘den öğrendiğim kadar hiçbir kitap yada kişiden öğrenememişimdir, hayatımı kurgularken sayfalarını tekrar tekrar açıp okuduğum biridir. Ders olsaymış keşke, Nil Felsefesi diye okutulsa imiş, bu kadar bodoslamazdık hayatın içinde hiçbirimiz, kanaatimce:)

Her neyse verdiği bir röportaj ile kalbimden vurdu beni yine.
Demiş ki özetle; “Anne olunca içim dışıma çıktı, birazda geç anne olduğum için kendimi tamamen Aziz Arif’e adadım ve KAYBOLDUM, sonra fark ettim ki biz annelerin ilk görevi kendimizi yeşertmek. Bizim yeşermemiz lazım ki çocuklarımız yeşeren bir canlı görsün. Benim annem pasta yapar satar, benim annem çalışır, üretir, şarkı söyler, dans eder demesi çok önemli. Tabii ki benim annem beni sever, bana bakar, beni korur da diyecek ama kendimize de bakmamız gerek, değil mi? demiş ve ilk iki sene kendini kaybedince bir  pedegoga gitmiş ve ona şöyle  söylemiş; “Ben Serdar’ın eşiyim, Aziz Arif’in annesiyim, Onur’un kardeşiyim, annemin kızıyım, Türkiye’nin Nil Karaibrahimgil’iyim ama ben “NİL’i KAYBETTİM” benim onu bulmam şart.

Pedagog iyice dinledikten sonra ona şu cevabı vermiş; “sizin kendinize ait bir ALANA ihtiyacınız var, siz bir ofis tutun”

Bu öneri Nil’e başta saçma gelmiş. Çünkü ona göre kendisi gitarıyla baş başa kalabildiği her odada beste yapabilen biriymiş. Ama bir hafta sonra kendisini ofis bakarken buluvermiş ve “inanmazsınız demiş parkeler döşenip, badana yapılırken şarkı yazmaya başladım. Yani demem o ki kendinize zaman ayırın” ve sonra da röp’ü “HİÇ KİMSENİN HİÇBİR ŞEYİ OLMADIĞINIZ, SADECE KENDİNİZE SARILDIĞINIZ ZAMANLARINIZ OLSUN” diye bitirmiş. Nil felsefesi sevilmez mi şimdi.

Öyle çok sevdim ki bu cümleyi “kendinize sarılmayı unutmayın” diye sizinle de paylaşmak istedim, zira  KENDİ hayatından çıkan herkes illa ki kaybolur ve sarılırsak eğer “kendimizle” tekrar tekrar buluşuruz.