Son yıllarda en çok duyduğumuz cümledir; “Affetmek hafifliktir.” Bir tüy gibi hafif olmayı hepimiz çok isteriz, lakin affedebilmekle ilgili çoğumuz yeteneksiziz. Fakat bu durum tarifsiz değil, benim  affedebilmekle ilgili kolay bir yöntemim var, onu paylaşacağım bugün sizlerle, umarım ki beğenirsiniz.

Aslında bir yerde okumuştum bu yöntemi; diyordu ki yazıda: “İnsanlara affetmenin hafifleticiliği anlatılır fakat bunu nasıl yapacakları konusunda çok fazla şey anlatılmaz, oysa o kadar basittir ki birini affedebilmek.”
Affedebilmekle ilgili bir sorun yaşıyorsan eğer seni üzmüş tüm insanları “çocuklaştır” ve en minik hallerine dönüştür onları, zira saf bir çocuğa dönüştürdüğünde kolaylıkla affedebilirsin onları.

Ve belki de en çok da ANLAYABİLİRSİN.

Zira bir yetişkini çocuk haline döndürdüğünüzde ufalır ufalır ve seni üzen tüm hallerinin perdeleri açılır bir bir.
Mesela öfkeli bir yetişkin için bir çocukluk hayal ettiğinde her çocuk gibi evvela ürkek bulursun onu.

Belki çocukken çok kez dayak yemişti belki hep bağırıyordu annesi.

Belki bir gün gururunu incitmişti öğretmeni.

Belki bir gün bir mahalle kavgasında hakkı yenmiş, hakkını aramış kavga çıkmış, kavga etmiş, kavgada yere serilmişti.
Gözündeki morluk onu çok incitmişti, annesi ona şefkat gösterirdi, koşa koşa eve gitmişti ve babası onu öyle görünce “Erkek adam dayak yer mi?” deyip daha da rencide etmişti belki, ve yüreği böyle böyle hep üzülmüştü.

Ve sonra o da birilerini dövmüştü.
Birilerini dövmeyi bir güce dönüştürmüştü.
Herkes aferin demişti belki de ona.
Aferin bak öğrendin dertlerinle başa çıkabilmeyi.
Çocuk “Aferin”i sevmişti.
Benimsemişti, üzmeyi, vurmayı, tekme atmayı, arkasından vurmayı doğru bellemişti belki.
Çünkü ona bu öğretilmişti.
Büyümüştü sonra çocuk.
Öyle kalmıştı artık o güzelim saf çocuk.
Kızardım ben çok önceleri o öfkeli insanlara ama ufalınca karşımda, bağışladım en şefkatli anaçlığımla, şeker versem ellerine yine çocuk olurlar mıydı acaba?
Kocamanlardı ya!
Ama ufalınca karşımda, çocuk oldular onlar yine yanımda.
Ve dokundum onlara içimden.
Sevdim onları, acıdım onlara en derinden.
Çocuktu ya onlar artık.

Affetmek Hafifliktir

“AFFETTİM” onları yeniden.

“Gökyüzü gibi bir şey şu çocukluk, hep orada duruyor.” sahiden.

İnince bir insanın merdivenlerinden, onca acı hikayesi bizleri ağırlıyor zaman tünelinden. Deneyin isterim bu yöntemi, patronunuza, annenize, sevgilinize, eşinize, çocuğunuza belki de sokakta yürürken çarpıştığınız o adama kızmayın hemen. Ufaltın ufaltabildiğiniz kadar.
O bembeyazken, ona öğretilen tüm lekeleri anımsayın.
O bembeyazdı ya en çokta bunu hatırlayın.
Her çocuk ne de güzeldir aslında.
Tabloya böyle baktığımda ben o insanların hepsini çok sevdim.
AFFETTİM.
Ve onları yeniden sevebildim.
Siz de deneyin, siz de sevin.
Ve evet HAFİFLEYİN.