Ben ilkokuldayken sınıfa biri bit getirdi mi hepimizin kafasını mutlaka turlardı o bitler 🙂 Aman bitlere dikkat diyorum şimdiden :)) O zamanlar bit şampuanları mı var annem gaz yağı sürer tek tek ayıklardı bitleri. Hey gidi günler hey… sevgiyi, oyunu, bitleri bile paylaştığımız yıllardı o yıllar. Sadece çocuk kafalarının değil bitkilerin de kendine münhasır bitleri varmış meğer. Geçenlerde – güzel sözler söylüyorum, konuşuyorum onlarla beni duyuyorlar sonra da ferli ferli açıyorlar diye, gelen gidenin yanında övündüğüm- sarı çiçeğim epeydir çiçek açmayınca bir sorun olduğunu anladım. Meğer bizimki bitlenmiş, unlu bitmiş adı. Neyse hemen temizlemeye başladım. Annemin bıkmadan tek tek ayıkladığı gibi kolonya sürüp tek tek ayıkladım ben de.  O da ne sadece bit olsa iyi ya, içinden yeşil kurtlar, örümcekler fırladı. En nihayetinde hepsini temizledim, ama gelin bir de bana sorun hiç de kolay olmadı.

Tam da burada bir hikaye anlatmak istiyorum. Diyelim ki bakkaldan bir çikolata aldınız, çikolatanızı yediniz bitirdiniz, elinizde de ambalajı kaldı. Atacak bir çöp kutusu arıyorsunuz ama şansa bakın ki etrafta çöp kutusu yok! Sizin de aceleniz var. Hemen taksiye binip gideceksiniz. Aa! Bir baktınız orada üst üste istiflenmiş birkaç çöp var. Süper! Hemen gidip yere düşmeyeceğine emin olduğunuz bir şekilde, birikintinin üstüne ambalajı bıraktınız ve içiniz rahat bir şekilde yolunuza devam ettiniz. Suçluluk duygusu sıfır, nasıl olsa başkası başlatmış öyle değil mi?Siz de üstüne çöpünüzü ekleseniz bir sorun olmaz!

Hepsi bir değil mi?

Bir durum tekrar ettiğinde o tekrara bağlı alışma başlıyor hepimizde. Basit ve küçük olarak gördüğümüz ve önemsemediğimiz olaylar sorunlara/suçlara sebep oluyor. İşin ilginci bu duruma kolaylıkla uyum sağlayabiliyoruz. Yani yanlış giden şeylere alışa biliyoruz. Küçük ölçekte, ufak bir bitin benim bitkinin başına açtığı sorunlar; büyük ölçekte toplumun da başına gelebiliyor demek ki. Neticesinde Alem Adem’de, Adem Alem’de… hepsi Bir değil mi?

Peki madem Alem Adem’de diyoruz o halde dışarıda zuhur eden sorunun karşılığını bir de içimizde aramamız gerekmiyor mu? Bizler gelecek kaygıları, geçmişin yükleri, affedemeyişler, korkular, zaaflar, kötü ahlak, bize faydası olmayan duygu ve düşüncelerimizle nasıl bir çöp yığını biriktiriyoruz içimizde de, koktukça kokuyoruz! Ve vahim olan da bu kokuya kolayca alışı veriyoruz.

Hayat kısa kuşlar uçuyor…

Beyne, kalbe kir pas, çer çöp bulaşabiliyor, olabilir; ama biriktirmeyelim o çöpü, kokutmayalım içimizi, alışmayalım kötülüğe, zulme, pisliğe. Bitlerden nerelere geldik, yine de aman bitlere dikkat diyelim, bugün de böyle, kalın Aşk’la…

“Yaşam Seçimdir” yazıma göz atmak isterseniz linki de buraya bırakmış olayım 🙂