İnsan bazen o kadar uzun süre kötü hissederek yaşamaya mahkum kalır ki, artık iyi hissettiğinde ne yapacağını şaşırır hale gelir. Uyum sağlayamaz iyi hissetmeye. Alışamaz iyi hissetmeye. Hatta öylesine çılgındır ki insan ruhu; tekrar kötü hissetmeyi diler hale bile gelebilir. Aslın da bu dileyiş kötü olmaya karşı değil, ne yapacağını bilmeye karşı olan özlemdir birazda. Çünkü kötü olduğunda nasıl davranacağını, ne yapacağını, nasıl yaşamaya devam edeceğini ve kimden yardım istemesi gerektiğini biliyor bir insandır o. Ama hayatınızda ilk defa bu kadar uzun süre iyi hissediyorsanız ne yapacağınızı bilemezsiniz, keşfetmeniz gerekir ve bu insan bedeninde çok ciddi bir boyutta olan bir strestir. Şu an kötüyüm çünkü iyiyim!!!

Kötüyüm Çünkü İyiyim

Bu aralar kendime neden kötü olduğumu sorduğumda, aldığım cevap genellikle şu oluyor ve işin içinden çıkamıyorum; ”Kötüyüm çünkü iyiyim. Kötü hissediyorum çünkü iyi hissediyorum. Kötü hissediyorum çünkü bu benim tek güvenli limanım. Kötü hissediyorum çünkü iyi hissettiğimde nasıl yaşayacağımı bilmiyorum. Kötü hissediyorum çünkü o kadar uzun süredir kötü hissederek yaşadım ki artık iyi hissettiğimde nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum. Kötü hissediyorum çünkü iyi hissetmekten çok korkuyorum.

Korkum beni içten içe öldürüyor ve yapabildiğim tek şey iyi olması gereken anılarımı da katletmek oluyor. Bunu nasıl değiştirebilirim ya da ne yapabilirim bilmiyorum ama böyle kalmaması gerektiğini biliyorum. Çünkü iyi hissedebilmek için hayatım boyunca mücadele vermiş bir insan olarak artık bunu başarıp iyi hissettiğimde dehşete kapılmak yıllarca verdiğim savaşların boşuna olduğunu düşünmeme sebep oluyor.

Mücadelemin en can alıcı noktalarından birisi de iyi hissetmeye adapte olmaya çalışmaktı. Hala da böyle olduğuna yemin edebilirim. Sanki acı ile yaşarken bile bu kadar çok zorlanmamıştım gibi hissediyorum. O kadar süre acıyla yaşadıktan sonra bir yerden sonra alışıyor insan ve acı çekmediğinde paniklemeye başlıyor. Sanki her iyi hissettiren duygular üzerine kurduğum hayaller ellerimde kalacak, başımdan aşağı yıkılacak ve ben göz yaşlarıyla tüm hayallerimin altında kalıp ezileceğim. Çünkü bu güne kadar genellikle böyle oldu ve iyi hayaller kurmak büyük cesaret istiyor. Ama bir şeyler değişmeli öyle değil mi? Bir şeyleri değiştirmeliyim. Böyle kalmasına izin vermemeliyim çünkü bu benim için büyük haksızlık olur. Keşfetmeliyim, öğrenmeliyim, pes etmemeliyim.

Sizde pes etmeyin. Kendinizin pes etmesine izin vermeyin.