Bazen sadece merak ediyorum… Neden sadece dürüst olamıyoruz? Neden birisinin bizi anlaması ya da dinlemesi için ona kötü davranmamız gerekiyor? Neden sevgisizleşmiş sevgiler var?

Neden sevgisizleşmiş sevgiler ?

Neden insanlar sevginin ve iyiliğin adını bu kadar felsefi anlamda kullanıyorken günlük yaşamlarında bu terimlere biraz bile değer vermiyorlar? Neden bir şeyi bilmediğini ya da yanlış anladığını kabul etmek bu kadar zor? Ya da birisi size ”hey, beni yanlış anladın. Aslında perde arkasında çok başka bir hikaye var ve bu muhtemelen senin duyabileceğin en ilginç hikaye. Bu yüzden benim hikayemi dinler misin? ” dediğinde aklınıza gelen ilk şey onun kafayı sıyırmış olduğu oluyor? Birisi, sizin alıştığınızın dışında davrandığında kafayı sıyırmış değildir sadece sizin alışmışlığınızın dışında farklı bir tavır sergilemiştir hepsi bu.

Bir şeyin farklı olması onun hastalıklı ya da normal dışı olduğu anlamına gelmez. Sadece daha önce bu tür şeylere rastlamadığınız ve sizin alışmadığınız nadir görülen bir yaklaşım olduğu anlamına gelir. Ama insanlar alıştıkları şeylerin dışında her şeyi yargılarlar ve sonra da alıştıkları düzen hakkında şikayet ederler. Bu kadar şikayet ettikleri düzeni bozan birisiyle karşılaştıklarında da onlara deli ya da akıl hastası damgasını yapıştırırlar çünkü onun farklı ve ilginç birisi olduğunu kabul etmek zordur. Çünkü onlar kendilerinin hep şikayet edip bir türlü bozmaya cesaret edemediği düzeni bozmaya cesaret etmişlerdir. Ve insanlar bu kadar cesaretli insanları gördüklerinde kendileri bunu yapamadığı için kıskanırlar ve sizi hastalıklı hissettirmeye çalışırlar. Ayrıca madem hepiniz sevmeyi bilen iyi kalpli insanlarsınız, kimseyi aldatmadınız, kimsenin kalbini kırmadınız falan.

Melek gibiyiz ya

Melek gibi insanlarsınız ya, melek gibi insanların içinde cümleler nasıl bu kadar anlamını yitirebiliyor anlamış değilim. Birisinin hikayesini anlatmak için bu kadar çabalamasına rağmen duyarsız kalmaya devam edip yarım saat bile ayırmayı seçmeden dinlemeyi reddeden insanların bu duyarsızlıkla nasıl ben sevmeyi bilen insanlardanım sıfatına kendilerini sokabildiklerini de anlamış değilim. Kusura bakmayın ama birisi sizi tüm kalbiyle severken değil onu tanımak, yanlış anlaşılmışlıklar yüzünden onun hikayesini dinlemek için bile ona fırsat vermiyorsanız siz sevilmek falan istemiyorsunuz. Şahsen ben okyanus gözlü adama arada oluşan kargaşayı açıklamak ve hikayemin gerçek tarafını anlatabilmek için o kadar çok çabaladım ki, lakin beni bir kez bile dinlemedi. Sadece açıklamak istemiştim ve açıkladıktan sonra bensiz hayatına devam edebilirdi.

İstediğim tek şey gerçekleri anlatmaktı ancak dinleme tenezzülünde dahi bulunmadı. Ve bu davranışlar karşısında şöyle bir çıkarım elde ettim. Eğer hakaret etseydim, güzel şeyler söylemeseydim, iyi davranmasaydım, sevmeseydim her şey daha kolay olurdu. Benimle kavga edebilirdi, beni dinleme tenezzülünde bulunabilirdi veya sırf sinirden bile olsa cevap verme gereği duyabilirdi. Ama siz bu tür insanlar, birisinin sizi sevmesini ve size iyi davranmasını kaldıramıyorsunuz.

Siz, bu tür insanlar; sevgi nedir bilmiyorsunuz.

Sevilmek istediğinizi ve sürekli başkalarından kazık yediğinizi ifade ediyorsunuz ama gerçek sevgi ile karşılaştığınızda kaçacak yer arıyorsunuz ve sizi gerçekten seven bir insanı dinleme tenezzülüne bile girmiyorsunuz. Bakın, birisinin sevgisine karşılık vermek çok ayrı bir olaydır, onu bir kez olsun dinleyip anlamaya çalışmak çok ayrı bir olay. Ayrıca sevgisizlikten bu kadar çok canı yandığını iddia eden insanların gerçek bir sevgi karşısında etkilenmeme ihtimallerinin çok düşük olduğuna da inanıyorum. Çünkü canı gerçekten yanmış insanlar sevginin değerini bilirler, onun  karşısında şapka çıkarırlar. Bu derin sevgiye karşılık vermeyi başaramasalar bile karşı tarafın tüm olan biteni açıklaması için ona şans verirler, onu dinlerler ve nazik bir şekilde onu anladıktan sonra kendi hislerinden bahsederler. Belki de siz sevilmek istemiyorsunuzdur, belki de birilerinin size kötü davranmasına o kadar alışmışsınızdır ki size iyi davranan birilerini ya da sizi gerçekten seven birilerini gördüğünüzde bunun delilik olduğunu düşünmeye başlıyorsunuz.

Siz, birilerinin size değersizmişsiniz gibi hissettirmesine o kadar alışmışsınız ki size değerli hissettirebilecek herkesi paramparça etmeye meyillisiniz. Sevginin varlığından o kadar uzaklaşmışsınız ki sadece adını anar ama kendisini yaşayamaz olmuşsunuz. Siz, kötü tecrübeler edinmeye daima mecbursunuz çünkü iyi olabilecek tüm tecrübeleri denemeyi dahi reddettiniz. Sizi sevmeyen herkesi dinleyip, sizi seven insanları elinizle ittiniz. Sevgiymiş, sevgisizleşmiş sevgiler ..

Sevginin adını anan ama hakkını vermeyen herkese yazıklar olsun.

Vesselam.