Hayatımızda bazı zamanlar vardır kalbimizde her şeyi taşıyıp dışarıya hiçbir şeyimiz yokmuş gibi göründüğümüz. Böyle zamanlarda içten içe çığlık atmak isteriz ve birisi bizi anlasın diye çabalarız ama kimsenin bizi anlamayacağını çoktan fark etmişizdir ve bu yüzden gülümseyip sadece iyiyim diye cevap vermekle yetiniriz nasılsın sorusuna. Çünkü biliriz ki kimsenin nasıl olduğumuz ile gerçekten ilgilendiği yok. Kanaya kanaya yaşamak mıdır? bunun adı.

Belki de..

Böyle bir zamanda sana dair gerçekleştirmeyi hedeflediğim tüm hayallerimin tamamen hayal olarak kalmasına karar verdim işte. Çünkü anlamazdın, dinlemezdin, empati kurmazdın ve senin için hiçbir şey ifade etmezdi benim sevgim. Ama benim sevgim öylesine büyük ve güzeldi ki, senin anlayışsızlığın karşısında daha fazla ezilmesin diye sustum. Her saniye içimde yaşattım o sevgiyi, ve o sevgi her saniye kanattı kalbimi ama bir ah bile deyip şikayet etmedim sevgimden. Ama seni severken bile, seni sana bıraktım  ve koca bir sessizlik içerisinde karşıdan izlemeye devam ettim.

Belki de çok kırıldığım içindir susmaya karar vermiş olmam. Belki de artık seni tüm benliğimle seviyor olmama rağmen asla affedemeyeceğim gerçeğini anlamış olmalıyım. Belki de ben gecelerce senin için döktüğüm milyonlarca göz yaşının karşılığında bir kez bile iyi misin diye sormamana kırgınım. Belki de ben, ne kadar acı çektiğimi biliyor olmana rağmen buna sessiz kalışına kırgınım. Belki de yorgunum okyanus gözlü adam, artık seni bile affedemeyecek kadar yorgunum.

Seni sevebilmenin güzelliğini yaşadığım her saniye aynı zamanda yokluğundan kaynaklanan sevgisel acının ağırlığı altında eziliyorum. Ve sen bunu bile fark edemeyecek kadar yabancılaşmışsın benden. Ama ben böyle bir zamanda bile sıradan bir yabancı olabilmeyi diler hale geliyorum çünkü biliyorum ki bir kez bile konuşmadığın birisi bu kadar ağır bir yük altında kalmışsa elini tutar ayağa kaldırmaya çalışırsın. Sanırım bir yabancı bile olamayaşımın altında ezilmeye devam ediyorum.

Sırf gözlerinin rengini andırdığı için seyretmekten keyif aldığım atlas okyanusunun dibinde taş bağlanmış bir şekilde buluyorum kendimi. Nefesim bitiyor, acı çekiyorum lakin ne bağırabiliyorum ne de yardım isteyebiliyorum. Artık sesimi duyurmak için çabalamıyorum bile, çünkü tüm çabalayışlarımın cevapsız kalmış olmasına kırgın bu yüreğim. Artık en sevdiğim okyanus gözlerinin içinde ölmeyi bekleyen bir kurbandan başka bir şey değilim.

Kanaya kanaya yaşamak

Seninle içmeyi planladığım içecekler, yaşamayı planladığım hayaller, yemeği planladığım yemekler, seyahat etmeyi istediğim yerler vardı. Seninle yaşamak istediğim mutluluklar, çılgın maceralar, gelişi güzel kavgalar vardı. Bunca hayalin arkasında ise gerçekte sadece tek başıma oluşum ve bu kadar acıyı tekrar tek başıma kaldırmak zorunda oluşum kalbimi daha çok kanatmaktan başka bir işe yaramıyor. Ama biz güçlü kadınlarız öyle değil mi? Kalbimizi kanatan adamlara rağmen, her sabah yataktan kalkarız, makyajımızı yapar en güzel kıyafetlerimizi giyeriz ve gülümsemeyi yüzümüze yerleştirip hayatımıza devam ederiz. İçten içe kan ağlarken bile karşıdan hiç sorun  yokmuş gibi görünmeye devam ederiz. Biz böylesine sevdiğimiz adamı yüreğimizde bir ömür taşırız, yüreğimizde taşımak için bile yaşarız da karşıya bir kez bile şikayette bulunmayız.

Yüreğimizde bir ömür taşımak için yaşarız demişken aklıma geldi okyanus gözlüm; birisi sırf seni sevebilmek için daha çok yaşamaya çalışır mı bu hayatta bir kez daha emin değilim. Ama ben sırf seni sevebilmek için bile daha çok yaşamaya çalışırım. Çünkü bir keresinde şöyle bir söz görmüştüm; ”Aslında ölümümüz yaşamımızın bittiği yer değildir. Gerçek ölümümüz insanların bizi unuttuğu ve artık hatırlamadığı zaman dilimidir. ” diye. Ve bu sözü gördükten sonra birini sevmek için yaşamanın güzelliğine, biri uğruna ölmekten daha güzel ve daha kutsal olduğuna inanmaya başladım. Ben, sen ölme diye yaşar, sen mutlu ol diye çabalar, sen rahatsız olma diye susarım. Ben yüreğim kanaya kanaya da olsa, seni sevmek için yaşarım.

Vesselam.