“Yaşamak ciddi bir iştir.” der Nazım Hikmet. Öyleyse yaşamak hususunda ne kadar ciddiyiz? Sadece havayı tenefüs etmekle değil,anın tadını çıkararak yaşayabiliriz ancak…Etrafımızda aslında ne kadar az yaşayan var, yalnıza hayatını devam ettirenler de bir hayli fazla. Öyle sahi yaşayacağız ki kemali ciddiyetle…Haddi zatında günümüzde o kadar yalın yaşamaktayız ki yalnızca hayatı idame kaygısı gütmekteyiz..Kendimizi bir yaşam kavgasına bırakmış hayatı ciddiyetle yaşamaktan çok idame kavgasındayız. Bu idame kavgasında yaşadığını zannedenler arasında siz de var mısınız? Varsınız. İçlerinde hepimizin oluşturduğu “Dur!” diyemediğimiz bu her gün büyüyen grup içinde siz de varsınız.Yaşamak güzel şey vesselam…
Sahiden
Ne yapalım yani her şeyi ardımızda bırakıp şirin bir pastane açma fikrini tekrar gündem mi yapalım? Sahil kasabasına mı yerleşelim ? Hayır bu fikirleri savunmak değil amacım .Gayem gerçek duygularımızı gerçekten yaşamak .Sahiden.
Uygulamalarımızda doğayı örnek almalıyız eğer bir gerçeklikten bahsediyorsak . Farz-ı misal siz bir sincabın sabah kalkıp okula/işe gittiğini gördünüz mü? Göremezsiniz ,çünkü onlar yaşamayı ciddiye alırlar.Yalnızca yaşarlar. Bizler gibi yaşamın içinde kendilerine dert üretmezler. Kavgaları yoktur mesela… Hiçbir sincap hayat kavgasına girmez. Ya da bir sincap ayın sonunu nasıl getireceğini düşünmez. İşte bu sincap gerçekten yaşar. Duygularını aşikar etmekten kaçınmaz. Öyle sahi yaşar ki hayatı kemali ciddiyet ile…
Veyahut hiçbir balık elinde bilgisayar çantasıyla sabahın köründe bir ofise gitmez.Yüzer hem de ciddiyetle yüzer tüm gün ve gecelerce.O kadar ciddiye alır ki yüzmeyi yüzmekten başka hiçbir şey yapmaya tenezzül etmez. İşte biz insanlarda olmayan bu yaşamak ciddiyeti diğer canlılarda böyle vuku bulur.
Yoksa
Şimdi biz insanlar yönünden bakalım bir de…Öyle ya bize ne canım sincaptan , balıktan filan …Sessizce ağlayan , kahkaha kabiliyetini kullanmayan hatta çoğu zaman düşünmeyen biz insanlar,ne zaman bu kemale ereceğiz?Yaşadığımızı düşünürüz ,hayatımızı devam ettirdiğimizi bazen kendimiz bile fark etmeyiz. Kahkahamızı saklayarak, öfkemizi kısarak yalnızca havayı teneffüs etmekle yaşadığımızı düşünürüz. Yaşamak yalnızca kalbin atması mıdır? Yoksa kalbin hızlanması gerçek yaşamak mıdır?
Durup dururken gülmek midir yaşamak yoksa birden ağlayıvermek mi ?
İşte tam da budur yaşamak. Yaşamak güzel şey…
