Üçüncü şahsın yalnızlığına son mektubu
Duyulmuyor çığlıklarım
Nefes nefese yazıyor ellerim, umarsızca
Kan kusuyor kalemim
Haykırışlarım , karartıyor beyaz kağıtları
Son mektubumdu bu yalnızlığa
Umut, bir sevinç kadar yakın
Bir hayli uzak
Tutsam, dokunsam, kurur ellerim
Üçüncü şahsın yalnızlığını yaşıyorum
Sevdiğim tut ellerimi
Düşüyorum dünyadan
Öyle ya üşüyorum dünyada
Doğmuyor güneşim
Yok zerre kadar ışığım hayat denen bu hücrede
Kör bir insanı oynuyorum boyuna
Olmalı bir sevenim
Yok mu bir sevenim
Düşündüm bir gece vakti
Bir hiç miyim yoksa tanrım
Bir hiç mi bu dünyada
Anlamadım.
Üçüncü şahsın yalnızlığına son mektubu…
Bir hiçiz bu dünya da farkında olsakta olmasakta. Aciz ne olduğunu bilmeyen, ne olduğunu bilmeye çalıştığımız. Kör olmuşusuz sevenlerimize karşı. sevildiğini anlamayan… yüreğine sağlık Yusuf