‘ İnsan gidiyor ‘du…
Ama, kendinden başka kimseye gidemiyordu
Hani, yollar ayaklarının altından çekilir gider, yollara bile hasret kalır ya
İşte orada tükenir insan
Kendine dahi gidemez
Bekler ömrünün kıyısında
Ne bir adım ileri, ne bir adım geri gidilir.

“İşte bazen insan gidemiyor, o kadar çabalıyor ki gitmek için, gidebildiği tek yer kendisi oluyor ve bazen kendine dahi gidemiyor, bu karasızlığın ortasında yolları bile unutuyor,
kendini, hayallerini, gülüşlerini, sevinçlerini kısacası herşeyi unutuyor, kırıp dizini bir köşede oturmak kalıyor, gitmelere doymayanlarınsa gelmelere yüzü olmuyor.
Gidememekten yakınmıyoruz, kader diyoruz, biz kadere inanırız çünkü, ve zaten inançlarımızdı bizi ayakta tutan, eğer kaderde beklemek, bir yerlerde kalmak varsa, dünyanın bütün yollarını, ayağına getirseler kar etmez.

Bir şarkı, bir şiir eşliğinde kalmak düşer payımıza, bekleriz öylece, beklemek olsa da hayat bekleriz, ve bir gün bize de yol görünür elbet, gitmekten korkmayız, beklemekten korkmadığımız gibi.
O gün yürünebilecek bütün yollarda biz oluruz. “

İnsan gidiyor