Yaş alarak yaşamak, yaşamayı hissetmek o yaşta…
Yaş alarak olgunlaşma serüvenimiz bizi bir hayli zorluyor zaman zaman… Kendimizle kaldığımız ve fazlasıyla dinlediğimiz bu zamanlarda yıllardır birikmiş bir ben tanıma anlarındayız belki de … Kim bilir?
Geriye dönüp bakma fırsatı buluyoruz. Neleri kaçırdığımıza, hangi anları ötelediğimize, yapamadığımız binlerce şey olduğuna… Birikimlerimizi sorguluyoruz esasında. Birikenlerle yaşam listemizi oluşturuyoruz biraz da. Birikim kusuyor zihnimiz şimdi bu benlik anlarında. Bir dönüp bakıyorum da ne basit sevinçlerle mutlu olunuyormuş. Basit demek bile sürekliliğinden aslında.
Halbuki basit olan hiçbir durum rutin halini almaz. Yürümek bir rutindir mesela, bazen uzun uzun yürümek kendine özlemdir bilemediğimiz. Bilemediğimiz diyorum çünkü koşturma hali hepimizin yok saysakta karşılaştığı bir durumdaydı. Şimdi hepimiz kendi halinde yaşamayı anlıyor ve öğreniyoruz. Öyle saatler alan yahut bir iki gün süren kendi halindelik değil bu, sonuna gelmenin zamanını bilemediğimiz bir haldeyiz.
Bilinmezlik kimi zaman benliği yoğurur, harmanlar, bizi bize hazırlar aslında. Duymayı unuttuğumuz kendi sesimize kulak vermeyi öğreten bir haldir bu belki de. Hüzünlü hali bertaraf eden bir his her zaman barındırırız içimizde. Her yaşanılan şey bir öğreti hayatımızda. Bu öğretiyi bu yaşımda yaşayabilmenin bir de apayrı yeri var benliğimde. Biliyoruz ki hiçbir şey sonsuz değil, bazı sonlu olmayan şeyler gibi… Biliyoruz ki her biten şeyler beraberinde çok daha fazlasını güzellikle getiriyor ve yine biliyoruz ki sabır gösterdikçe o güzellikleri görmeme ihtimalimiz kalmıyor. Hangi güzelliklerle ve ‘ iyi ki lerle ‘ karşılaşacağımızı henüz bilmiyoruz. Önce yalnızlıkla sınanacak ve sabır göstereceğiz…
Sonrası en çok istediğimizde istikrar hali..!
ZG.
