Bayım şapkanızı çıkarın

Uzun bir sefer dönüşü
İliklerken yırtık ceketimin düğmelerini
Hayatımın düğmelerini kim ilikleyecek bilemem
Yaşamıştım daha önce bunu
Bir gün
Bir adam gelir uzaktan
Yokluğunu iliklemiş, yalnızlığı cebinde
Sigara dır fiyakası
Bayım şapkanızı çıkarın, burası gurbet değil
Rastlamıştım sana daha önce
Bir liman şehrinde
Yada yağmurlu bir bahar akşamı Nejat abinin meyhane de
Sanırım iç ses bu
Bayım şapkanızı çıkarın, burası gurbet değil
Bu toprak yüzümüze benziyor, bu yağmur göz yaşımıza
Boş sandalye ne zaman hareketlendiyse
O zaman gelirsin
Otur şöyle

Tren istasyonuna gel yarın bayım
Umuda bir kala
Çocukları da getir, hasret herkese aynı
İnsanın yarası ne kadarsa o büyüklükte kanar
Bizim yaramız özlemimiz kadar
Ben bu hayatta her şeyi büyük oynadım bayım
Özlemimde büyük
Bayım ceketini çıkarma,
Hayatın düğmelerini ilikle

Yarına yetişiriz inşallah çocuğum
Güneş gülümserken uyandırırım seni söz
Çikolatan elinde karşılasın güneşi
İstersen çocuğum güzelim, duralım papatyalar toplayalım güneşe
Sen iste yeter ki
Söz, mavi gökyüzünü sana getireceğim

Bayım şapkanızı çıkarın, burası gurbet değil
Bu toprak yüzümüze benziyor, bu yağmur göz yaşımıza
Sigaramız sönmesin elimizde
Eskiden beri yakarım, eskiden beri
Duruşun değişmesin, heybetli bir ağaç gibi,kim bilir kaç yılı devirdin
Şairin birisi otuz beş yaş yolun yarısı demiş
Bayım bizim ki yolun sonumu
Soruyorum da kimse bilmiyor
İçerideyken yazmıştım Nejat abi ye
Ben ölürsem sevdiklerimin yanına gömün beni
Çünkü ben ölürsem, sevdiklerim de ölür
Kanlar içinde kaldım bir günde, bayım
Hasret, özlem o kadar kanadı ki anlatamam
Ben çıkmadan sevdiklerim öldü
Ben onlarla ölemedim bayım
O yüzden

Bayım şapkanızı çıkarın, burası gurbet değil
Bu toprak yüzümüze benziyor, bu yağmur göz yaşımıza