Umut… İnsan hep umut eder, hayaller kurar ve bunların gerçek olacağına yürekten inanır. Peki ya sonu… Sonu bazen hüsrandır, bazen ise mutlu son. Ama her ikisinde de insan hep umut eder, bir umut yeter.

Bazı şeyleri başarabilmek için, kendi kendimizi toparlayabilmek için umut ederiz.. Tüm her şeyi unutmak için, ilerisi ve gerisi için yine umut ederiz.

Peki ya umut olmasaydı, bu kadar güçlü olabilir miydik?

Hayır, umut insanı avutur. İnsan sussa bile, her şeyi kenara atsa bile sürekli umut eder bir şeylerden. Umutlarımız bizi biz yapar. Ayakta kalmamızı sağlar. Her şeye karşı…

Neden umut ederiz?

İnsan bir şeyler yaşar, bu yaşanmışlıkların ardından içini rahatlatabilmek için tabiri caizsse bahaneler üretir. Bu bahaneler insana yetmez. İşte o zaman bahanelerin yerini umut alır. Sadece güçsüz insanlar umut etmez aksine güçlü insanı da güçlü yapan da umutlarıdır.

Öyle değil midir? Bir şeyi çok istemek ve başarıyı umut etmek… İşte bunlar bizi güçlü yapar. Sevdiğin kişinin tekrar geleceğini düşünmek gibi zamanı geri alabilmeyi de düşünürüz..

Ben de umut ederim hep. Daha güzel bir dünya, daha iyi insanlar, daha iyi bir yaşam. Umut ederim ama bazı insanlar umut etmiyorlar. İyiliği bile, güzeli bile umut etmiyorlar. İşte bu insanlar kaybeden insnanlardır. Bence umutsuz olamayız, daima umut etmeliyiz. Umut edelim ki dik duralım. Boyun eğmeyelim.

“Yarın farklıdır bugünden,
Adı değişir hiç olmazsa.
Kara bir suyu
Geçiyoruz şimdilerde
Basarak yosunlu taşlara.

Sen bugünden yarına
Birazcık umut sakla.”

Bir umut yeter

Uzun lafın kısası umutlar gerçek olsun, olmasın bizi tekrar ayağa kaldıran unsurdur. Umutlar olmasaydı düşünsenize neler olurdu. İşte bu yüzden BİR UMUT YETER yaşamaya, BİR UMUT YETER mutluluğa… Bir Umut Yeter!

Sen umut et! Belki umudun kalmamışken, hayat seni şaşırtır!

Bütün iyi kitapların sonunda
bütün gündüzlerin,
bütün gecelerin sonunda
meltemi senden esen
soluğu sende olan,
yeni bir başlangıç vardır…”

Edip Cansever

Kendinize iyi bakın dostlar. Tekrar görüşmek dileğiyle… Sevgiler…