Beklerken özlemek

Beklerken özlemek…

Özlemek…

Bu kelime ne kadar da duygu barındırıyor değil mi içinde?

Ne geliyor aklımıza özlemek denince?

Çaresizlik mı?

Acizlik mı?

Yalnızlık mı?

Hep olumsuz düşündük…

Özlemek deyince aklımıza kavuşmak da gelmeli en güzelinden.Özlediğine, sevdiğine kavuşmak hepimiz için dünyanın tüm servetlerine değecek kadar kıymetlidir.Kişi hasretini çektiği şeye kavuşmak için ölümü bile isteyebilir emin olun.Mevlana’nın Mevla’sına kavuşmayı beklerken öleceği günü “vuslat günü”olarak tanımlaması bu yüzden değil midir zaten?

Beklerken özlemek

Her geçen gün daha da dayanılmaz gelir insana

Her geçen saat,her saniye,her dakika,her saniye daha da artar özlem.Özledikçe uğrunda ölünesi gözlerin ağlar kimi zaman,kimi zaman da kalbin ağlar anlatamazsın…

Kavuşmayı beklersin elinden bir şey gelmeden ve bekledikçe daha da dert kaplar insanın yüreğini.

Özlemek çok karmaşık bir duygudur ki insanın eenn derinine işler.Gün geçer ve gün geçtikçe daha da alevlenir.

Hele bir de insan kavuşma ihtimalinin kalmadığına inanırsa o zaman biter her şey,nefes alamıyor gibi hisseder kendini.Düşünsenize daha dün yanınızda olan şimdi yok, özlüyor ve kavuşamayacaksınız.Ne kadar acı bir durum sizce de değil mi?

Ben de özlüyorum…

Onun saçlarını, gözlerini, sesini,en çok da kokusunu ben de özlüyorum.Ben de geçiyorum özlem denen bu zorlu durumdan.

Üstte kavuşamamaktan bahsetmiştim,ben de kavuşamayacağım ve bunu biliyorum.Sanırım sadece özlemekle kalacağım…

Ne güzel demiş Özdemir Asaf, “Gelecekse beklenen, beklemek güzeldir.Özleyecekse özlenen, özlemek güzeldir.Ve sevecekse sevilen o hayat her şeye bedeldir.”

Evet! Özlemek güzeldir ama sonunda kavuşmak varsa sonu güzel olacaksa güzeldir.

Pekiii sadece özleyipte kavuşamayan ya da kavuşamayacak insanlar mı vardır hayatta?

Kesinlikle hayır.

Beklerken özlemek …..

Vardır illa ki sevdiğine, özlediğine kavuşan,kokusunu doya doya içine çeken, gözlerine yine ve yeniden doya doya bakan illa ki vardır.Beklemiş ve sonucunu güzel yaşamış insanlar mutlaka vardır.”Bekleyen derviş muradına ermiş”cümlesi de bunu çok iyi anlatabiliyor bence ve ben bu söze inanarak bekleyeceğim.Saçına, gözüne, tekrar kavuşacağım günü özlemle bekleyeceğim ya da beklerken özleyeceğim…

“Sanırım gerçek özlem, özleyipte dile getiremediğin, gözlerinin dolmasına sebep olan, imkansız olduğu halde yolda gördüğün birini o sanıp heyecanlanmakmış.Artık gelsin diye Allah’a yalvardığın özlemmiş gerçek olan…Tarif edememekmiş özlediğini, söyleyememekmiş. Dilinin ucuna kelimelerin gelip daha fazla ileri gidememesiymiş…

Ama özletme bu kadar ne ben şair olayım “özledim” diye, ne sen şiirimin içinde geç, “özlenen” diye.