Üç yaşlarında, çok neşeliymiş bu kız.

Çünkü bilmezmiş hiç bir şey.

İki ayıcık bir şeker yetermiş gülümsemesi için.

Annesini değil de,

Babasını ararmış daha çok gözleri ve küçücük yüreği.

Hani derler ya babalar kızlarının ilk aşkıdır,

Şövalyesidir, kahramanıdır.

O üç yaşında küçük kız için de öyleymiş bir zaman.

Evet bir zaman ama artık değil.

Büyümüş çünkü.

Var sandığı kahramanın aslında hayal ürünü olduğunu geç farketmiş.

Küçükken olduğu gibi kalabalık arasında cıvıl cıvıl gözleriyle elinde şeker tutan babasını mutlulukla ararken,

Artık evin penceresinde hüzünle gözlerinde yaşlarla arar olmuş.

“Babalar kızlarının aşkıdır”

O küçük kız bu aşkı doyasıya yaşayamamış.

Hep sol yanında büyük bir eksiklik yada yeri dolmayan bi boşluk kalmış.

Kaldıkça da baba sevgisini ve ilgisini hep başkasında aramış.

Sonra bir gün…

Karşına altın kalpli, yüreğinde şefkat ve merhamet eksik olmayan biri çıkmış.

Hep güldürmüş ama ağlatmışta.

Sonra kıyamayıp sarmış kalbinde.

Büyüyen küçük kız, babasının eksikliğini onunla tamamlamış.

Sarılırken babasına sarılır gibi hissetmiş hep.

Hiç sarılmadığı babasına…

Nasıl bir duygudur bilmezmiş ama,

Güvenli, huzurlu, mutlu,cesur ve özgür hissedermiş onun yanında.

Baba demek bu olsa gerekmiş.

Baba demek bir dağ,

Bir çınar, ağlayabileceğin bir omuz demekmiş.

Küçük kız büyüyüp anlamış.

Babasının olması için kan bağına gerek yokmuş.

Onun artık koruyup kollayan baba ruhlu kahramanı varmış.

Yaşı büyük ama yüreği küçük olan kızın ilk ve son aşkı işte o zaman gerçekten baba diye sığındığı o adammış.

Sıla Nazlı Sözkesen