Tam tarihi hatırlamıyoruz, bir gün bir tesadüf buluşturdu bizi.
Sabah uyandığımızda yine ilk işimiz sosyal medyada en sevdiğimiz dizi hakkında yazılan yorumları okumaktı. Hayatımız boyunca izlediğimiz hatta bu kadar fanı olduğumuz belki de tek diziydi. Gerçek kimliğimiz yoktu sosyal medyada. Fotoğraflarımızı, adımızı sır gibi saklıyorduk. Çünkü lisedeki arkadaşlarımızın hesabımızı bulmasından ve bizimle dalga geçmelerinden korkuyorduk. Biz, herkesin bizim hakkımızdaki düşüncelerini öğrenmekten korkuyorduk.
Dizi hakkında yapılan videoları izlerken, yazılan yorumları okurken tek bir kişi gözümüze çarpıyordu. Sürekli her video ve fotoğrafa yorum atıyor her şeyi beğeniyordu. O da diziyi çok seviyor diye düşündük, aynı yorumları yapmış, aynı karakterlerden nefret etmiştik. Fakat aramızda bir fark vardı. Hatta bizim için büyük bir fark. O kendi hesabından kim ne düşünür diye korkmadan yorum yazabiliyordu. O sadece kendi sevdiği şeylere değer veriyor sadece onları düşünüyordu.
Bir gün hiç ummadığımız anda mesaj attı.
Bizim yorumlarımızı çok beğendiğini, nasıl bu kadar dikkatli olduğumuzu soruyordu. Şaşırdık. O bizim yazılarımızı seviyor biz onun cesaretine hayran kalıyorduk.
Birbirimizi her geçen gün daha fazla tanımaya başladık. Artık en yakın arkadaşımız olmuştu. Farklı şehirde ama sanki yanı başımızda gibiydi. Mutlu olduğumuz anları ilk ona anlatmak istiyorduk, sorunlarımızı ona anlatıyor bir tek onun önerilerini dinliyorduk ama tanıdıkça anladık ki en yakın arkadaşımızın bir sorunu vardı. Çok seviyor çok güveniyordu. Bizim de en büyük sorunumuz kimseye güvenmiyor olmamızdı. Bir gün bize insanların kalbini kendi kalbim sanıyorum, kendi kalbim nasıl zarar vermiyorsa duygularıma onların kalbi de zarar vermez diye düşünüyorum demişti. Fakat her zaman yanılıyordu. Herkes kendi duygularını yaşatmak için onun duygularını yok etmeye çalışıyordu.
Rol
Aşık olduğu kişinin hatalarını görmek istemiyor, bu sefer yanılmış olamam aşık olmasa bana öyle bakmazdı herhalde diyordu. İnsanların nasıl güzel rol yaptığını bir türlü kabullenemiyordu.
Hata yapıyorum ama kimse üzülmüyor benim için yalandan bile olsa bir teselli cümlesi duymak istiyorum. Artık gerçekleri duymaktan yoruldum dediği zaman bir alıntı gönderdik ona Sabahattin Ali’den “Etrafa kırıldığım zaman beni sen teselli edeceksin, işte o zaman ben her şeyi unutarak senin boynuna sarılacağım” . Biz ona gerçekleri söylemekten vazgeçmeyeceğiz ve gerçekten bir gün sarılacağız.
Mesafelerin getirdiği en güzel ve en yakın arkadaşımıza…
