Simurg Gaia ‘dan...Herkes sevse keşke… Hak etmediği sevgilerin boşluğunda yuvarlanarak düşmektense, hak etmediklerini haykırsalar yüzsüz kelimelerle. Söyler misin ey Ademoğlu;  kanatsız kalbi gördüklerinde niçin zalimler kılıçlarını kuşanır? Karşında savunmasız bir kalbin olması hüznün savaş aleminde niçin kuşatma başlatır? Yedi vadisi olan Gaia aleminde keşkeleri olan bir kalbe karanlık okları fırlatır da bir zerre bile incinmez, hem yaşar hem de yaşatır başka çukurlu çamurlarda parlatılmış teneke misali. Hayat bu kadar basit mi Gaia? Kanatsız kalpler için zırhlanmak bu kadar basit midir?

Masumiyetlerinden vurulmasın hiçbir tür! Günahkar ruhların acımasızlığında yoğrulmasınlar. Neden sebep olurlar bir kırık kanatlı kuşun gözyaşlarına Gaia? Ne isterler bir günahsız yaralı kanattan? Ruhlar neden kördür bu kadar? Var mı bu suallere bir cevabın? İçimdeki kor parçalara bir yudum suyun razı gelir mi ?

Ah Gaia, en masum yerimden, en inandığım hazinemden vurdular beni bilir misin? Nasıl zırhlı atlılarla üzerime yürüdüler en silahsız en güçsüz halimde. Ben savaşmayı da bilmezdim hem zaten. En boşluğumdan yakaladılar, en ince karnımdan sapladılar hançeri… En derine sakladığım hazinelerime ulaşıp zorla çaldılar, kalbimin dip köşelerinden temizlediler, söküp attılar sonra merhametlerini de attıkları en izbe loş sokaklara kendilerini… Kıyamadığım Gaia anılarımı, en izbe loş sokaklara savurdular, içimden korları yaka yaka…

Ah Gaia, bir bilsen ne savunmasız bir savaş açtılar bana.

Firavun zalimliğini gözlerinin en derinine saklayarak en içten yolculuğa çıkardılar ruhumun en gözde baharlarını. Maşita naifliğiyle taranılan gözyaşlarımın, Maşita yüreğinin koruyla akıttılar en Firavun zalimliğinde.

 Kokusuyla Miraç’a yayılan o naiflikte kor kor ettikleri gibi, yaktılar yıktılar söküp attılar kendilerini…

Firavun zalimliklerini gördüm de caymadım inancımdan Gaia, ilmik ilmik işlediler zalimliği de pes etmedim yolumdan. Ancak kendi varlıklarını kendileri sökebilirlerdi, inancımı yok edebilirlerdi. Yaptılar Gaia… Öylece bakakaldılar yanan korlara.

Ah putlaşmış gözler ve kalpler vardır sapmış insanlarda. Çarmıha germek gibiydi ruhum, aklım, zerrelerde pare pare olan her bir molekülüm. Zindanlara atılmış bir garip Maşita inancıyla sürüldüm en dipsiz en karanlık kuyulara.

Ah Gaia, feryad etmek gülmektir,

Feryad etmek silinmektir,

Feryad etmek kelimelerini cayır cayır yakarak kül etmektir…

Ah almayın Gaia. Ah almamak için yalvarın yaradana. Varsın mutlu olsun herkes kendi aleminde, bırakın beni benimle en Maşita inancıyla, koruyla, ateşiyle …

Simurg Gaia ….      

Her göç kendi öz benliğinedir.

Göçünü hakkıyla bitirenlere selam olsun.

Çıkmaz sokaklarda kaybolan benliğiniz var ise

AH,

Almadan

Yaralamadan kendi yapayalnız

Issız çölüne varsın.

Öz benlik göçüne çıkmak isteyenlere ithafen yazılan kitabımdan çok küçük bir alıntı. Göç… Yolculuk değil, çünkü her yolculuk geri dönüşü olan bir dünya yürüyüşüdür. Fakat göçler, tasını tarağını alıp ardına bakmadan, dünyanın yuvarlak olmasının ve başladığın yere asla gelmeyeceğinin farkına varmasıyla başlar. Göç; geçici benliğinde, yolundaki her duygu değişimlerini ve her şeyin seni yavaş yavaş terk ettiğini farkına vardığın bir ilerleyiştir. Saçların, gözlerin, bacakların, sevdiklerin ve sonunda bastığın toprak … Her şey gibi geçecek ve bitecek elbet… Bu itinayla yaşamak ümidiyle…

Simurg Gaia ‘dan…

……..

Her hakkı saklıdır. Telif hakları Zeynep Gök’e aittir.