OKUDUKLARIMIZ, GÖRDÜKLERİMİZ YAHUT YAŞADIKLARIMIZ KARŞISINDA EMANET KADINLARA, EMANET OLDUKLARINI BİLEN KADINLARA EDİLEN ZULMÜN KARŞISINDA ‘HAMZA GİBİ HAMZA GEREK BİZLERE DİYORUM… İŞTE TAM DA BUGÜN EN GEREK, Ne Gerek Bizlere ?

 EN LAZIM

 EN ENLERİN ENİ HEMDE…

GÜN GEÇTİKÇE KİMİ RUHLARIN BEZGİN ANLARI YANSIR OLDU HEPİMİZE. KİMDİR BU RUHLAR, NE İSTER OLDULAR ? GÜCÜ YETEN KİBRE BULANDI. OYSA Kİ BİZLERE, MERTEBESİNE AKLIMIZLA ASLA ERİŞEMEYECEĞİMİZ TARİHİN EN GÜZEL ÖRNEKLERİ BAHŞEDİLMİŞTİR. BELKİ UNUTANLAR OKURKEN ÖZ BENLİKLERİNE SUAL EDERLER, GEÇİCİ YAŞAMDA ADAMLIK YOLUNDA İLERLER…

‘HAMZA gibi mert, Hamza gibi adam, Hamza gibi … Kararlılığından dönmeyen Hamza gibi… Bazı adamlar vardı ki, setleri aşan, asla önüne set koyulmayan, koydurmayan Hamza gibİ ADAM lazımdı bize bu sert geçirdiğimiz kış zamanlarında…

Sabır lazım bizlere sabır… En sevgili sabrından bir tutam bile bahşedilse ne büyük mutluluktur bizlere. Poyraz, kasırga gibi titreten kararlılıktaki Hamza gerek bizlere.

Ah!

Ne güzel örnektir O… Ne demeye bu örnekler hiç  gelmez akla? Neye bu çaba Ademoğlu? Bir elmanın cezası çekilmişken, bildirilmişken bu neyin doyumsuzluğu ? Yanına kalacak olan hangi renk, hangi mutluluk değecek bugün yeryüzünde gezen ölüye cellat olmana?

Vahşi’nin vahşetine karşı duran bir tufan Hamza!

Son bakışlar anlatır tüm yaşanmışlıkları. En sevgiliye en kıyamayan bakışlar Hamza gibi olmalı. Bize Hamza bakışı gerek şu saat!

Ah!

Yalansız olmak için çırpınan Ademoğlu, ne demeye anı kurtarmak için nefis bataklığına batarsın? En derinine inmekten ne diye çekinirsin böyle? Bilmez misin geçici anı kurtardığın an gibidir bu ehl-i dünya…

Yürürken vahşi canlıların korkacağı Hamza gerek bizlere, zarar verenlerin, vahşi hayvanların korkacağı Hamza gerek. Bile isteye inciten, nefis için, kendi küflü nefsi için hem de, yanacak canlara Hamza gerek işte tam da bugün…

Sonrası adalet terazisinden geçmeli yeryüzünde nefis. Burada bizlere Ömer gerek işte. Karanlık yollarından en güzel dönenlerden Ömer gerek bizlere. Değil nefis için, iyilik için dahi incinmek pahasına incitmeyen adil Ömer gerek bizlere işte tam da bugün…

Ah!

Esasen öncesinde bizlere Yusuf edebi gerek işte hem de tam şu an… Bizlere Yusuf kalbi, Yusuf gözü, Yusuf inancı gerek. Edebine hayranlık yetmeyen zat, Yusuf gerek bizlere.

Ey Nefis! Ne Gerek Bizlere ?

Yusuf mertebesine erişmeyi bırak, edebine hayranlığın bile yetmeyecek zelil bir bedenden ibaret olmayan sen! Neyine güvenir oldun, neyin kalıcılığına inanır oldu nefsin ki unuttun geçici olduğunu da anın, nefsin körü, kurbanı oldun?

Yusuf gözü gerek bizlere, Yusuf örtüsü gerek bakın işte tam da bu salise…

Gökten inen melek siluetine sahip  Musab güzelliğine gerek var. O güzellikle dahi kibirle tanışmadan parıldayan, bakıldıkça bakılası güzellikte Musab gerek tam da bir ömür sürecek benliğe…

Öyle geçici heveslere bürünmüş olduk ki, neyi neden yapacağımızı dahi şaşırmış olduk. Suallere cevap bile veremeyen bir zelil olmak kadar ağır ne olur ki mertebemiz? En kötüsü de benliğinin bir yanından şükreden tarafına, nefsine yenilen körlüğünün galib gelmesidir. En nihayetinde, elini semaya açanların kibri nefisle öyle iç içedir ki, kendi sessizliklerinde temizlenip ilerleyeceklerini düşünürler. Ne zelil bir düşkünlüktür bu! Ne cahil bir fikirdir bu!

En derinimize kulak verelim tam da bugün. Sağırlaşmadan, körleşmeden, ah alıp durmadan kulak verelim. Sefil şiddet yanlısı olmadan, kalplere şiddet uygulayıp, sessizce hıçkıranlara sebep olmayalım biz. Bizlere Ali gerek işte, Ali kalbi gerek artık bu devirde…

Gereğe icabet etmeyenler için dili lal etme saati… Bu da geçer ya hu!

Varsınlar nefsiyle iç içe olanlar kendi güzergahında, çamurlu çukurlarında pislenip, kurulanıp çamur tozlarını silkelesinler. Onlar için yapacak bir şey kalmadığını, seçtikleri tercihlerden anlamış oluruz sonunda. Tek arzumuz onlara,

Tek çare;

Musab güzelliğini inançlarına, Ali’yi yollarına katsınlar…

Hamza mertliği, Ömer terazisi, Yusuf’un edeb gözüdür çare,

Kalplerine, gözlerine, nefislerine, en inandıkları yerlerine…

Ne Gerek Bizlere ?