Gün batımı

(Ayvalık gezimden şiir tadında bir yazı)

Bugün de ayvalık’tan izliyorum “gün batımı”nı
Kızıla boyandı yine gökyüzü
Bir gün daha bitmek üzere ömürden
Seyre daldım tek başıma
Dalgınlığım olmazsa olmazıydı zaten
Hüznümü tartıyorum martıların kanatlarında
Üç beş tane balıkçı teknesi,
Sayıları çoğalmayan bir tayfayla, demir atmışlar kıyıya
Martıların şarkısını dinleyip, kurdukları çilingir sofrasında ki
rakıdan bir yudum alıyorlar
Bir diğeri dertlerine yakıyor sigarasını,
Yavaş yavaş kaybolan maviyi, gözlerini kısarak izliyor
Kalkıyorum oradan da,

Bir değirmen gibi ömrü öğüten o dar sokaklara giriyorum
Antikacılar yavaştan yakmaya başlamış pesüsleri, ne güzel
Gölgem ise rengarenk duvarda yürüyor benimle
Bir kadın kedilerle oynuyor nankör diyenlere kızarak
Gözleri kör bir adam elindeki değnekle görmeye çalışıyor
Balkonlardan serpilen çiçekler, sarmaşıklar,
Süslüyor şehrin sokaklarını
Hava bozuyor, yağmur yağacak,
Kuş sürüleri geçiyor üstümden, yüzüyor mavinin derinliğinde,
Gökyüzü sevdaya ağlayan bir kadın silueti gibi
Ellerimi açıyorum şemsiye gibi şehrin üstüne
Olanca görkemiyle geliyor kara bulutlar
Belli ki bütün hışmıyla yağacak yağmur
İnsanlar biraz telaşlı, doğrusu ıslanmamak için kaçıyorlar
Bense o kargaşanın ortasında emin adımlarla ilerliyorum,
Çünkü yağmurla olan sevda bağımı bilemezler,
Yağmuru anlamak, dinlemek lazım,
Kısacası yaşamak, temas etmek lazım
Kim bilir, arındırır belki yeryüzündeki lekeleri,
Yada kara bir leke olarak kalır insanların hatırında
Her neyse, hava kararıyor, karanlık çöktü çökecek şehre,
aydınlık şiirlere doğru yol alayım biraz
Şiirli günlerde görüşmek üzere…

Gün batımı…