“Dostlar seni unutur mu?”
“Çiçeğe yatmadan evvel anam güzel bir entari dikmişti. Onu giyerek beni çok seven Muhsine kadına göstermeye gitmiştim. Beni sevdi. O gün çamurlu bir gündü, eve dönerken ayağım kayarak düştüm. Bir daha kalkamadım. Çiçeğe yakalanmıştım… Çiçek zorlu geldi. Sol gözümde çiçek beyi çıktı. Sağ gözüme de, solun zorundan olacak, perde indi. O gün bugündür dünya başıma zindan.”
Böyle anlatıyor gözlerini kaybedişini…
Onun kararan gözleri sayesinde hepimizin dünyası aydınlandı…
Aşık Veysel…
Büyük Usta…
21 Mart tarihi (Nevruz) baharı getirirken Veysel’i götürdü bizden…
Bize yârimize söyleyeceğimiz türküler bıraktı ve sadık yârinin koynuna yattı 42 yıl önce bir nevruz sabahı… Aşıkların Ozanı Veysel…
İki kapılı hanın 25 Ekim 1894’de girdiği giriş kapısından 21 Mart 1973’te çıktı ve erişti menzile…
Geride Türk Halk Edebiyatına kazınmış muhteşem eserler bırakarak.
Bedri Rahmi; “Ne zaman bir köy türküsü duysam, şairliğimden utanırım” demişti.
İşte Veysel Bedri Rahmi’yi de diğer şairleri de utandıracak kadar güzel şiirler ve türküler armağan etti bize…
“Güzelliğin on para etmez. Bu bendeki aşk olmasa”
Dedi aşk için…
“Seversin… Kavuşamazsın… Aşk Olur…”
Dedi…
Yüzlerce yıldır aşkı tarif etmek için ciltler dolusu kitap yazanların hiç biri aşkı bu kadar kısa ve bu kadar güzel tanımlayamadı.
“Koyun kurt ile gezerdi. Fikir başka başka olmasa”
Dedi…
“Beni hor görme kardeşim. Sen altınsın ben tunç muyum?”
Dedi…
“Kuran’a bak İncil’e bak. Dört kitabın dördü de hak. Hakir görüp ırk ayırmak. Hakikatte yüz karası”
Dedi…
Demokrasiyi, fikir özgürlüğünü, farklılıklara saygıyı daha iyi anlatan bir filozof bir siyasetçi duymadım.
“Benden ayrılınca kin ve buğuzum. Herkese güzellik gösterir yüzüm”
Dedi…
Üzerine günlerce konuşsanız böyle net bir şekilde anlatamazsınız ‘iyi insan’ olmayı.
Dadaloğlu, Köroğlu, Karacaoğlan gibi halk ozanlarının son temsilcisiydi Aşık Veysel,
Yüzyılın bize armağanıydı…
Yedi yaşında gözlerini kaybetmişti. Okuma yazmayı bile yıllar sonra çat pat öğrendi. Ama bizim gözlerimizle göremediklerimizi gönlüyle görerek gösterdi bize…
Dostlar seni unutur mu?
Bizim okuyarak öğrenemediklerimizi düşünerek öğrendi ve muhteşem şiirleriyle öğretti bize…
Kah aşkı anlattı, kah doğayı…
Kah çevreciliği öğretti, kah demokrasiyi…
Kah kardeşliği gösterdi, kah ölümü…
Ozanlar toplumların rehberidir. Günlük hayatın karmaşası içinde fark edemediğimiz şeyleri fark etmemizi sağlarlar ve Veysel gibi ozanlar her topluma nasip olmaz.
“Ben giderim adım kalır. Dostlar beni hatırlasın”
Diye vasiyet etmişti ölmeden önce…
İnanıyorum ki, onun türkülerini dinleyerek onu hatırlayan herkes ona dost olduğunu da hissediyordur.
Tam da gününde ne güzel bir anma yazısı olmuş kaleminize sağlık .
Ya onu terk eden karısının, birlikte kaçtığı adamın yanında mağdur olmasın diye ayakkabısının içine para koymasına ne demeli…
Bu bence insan olmaktan da öte bir şey.
Hiçbirimiz eremeyiz onun yüceliğine.
Çok güzel bir yazı idi, kaleminize sağlık.