Ne çok şey vardı yapmak isteyipte yapamadığımNe çok yer vardı gitmek isteyipte gidemediğimNe çok söz vardı söylemek isteyipte söyleyemediğim Susuyorum...Başımı ellerimin arasına alıp duruyorum öyleceSönmeyen…
Nerede karşılaşmıştık seninleSen yeryüzüne uzakBen mavi göğün altındaKüçük bir kasabadaO akşam üstünün kırmızıya çaldığı o günKim bilir belki o günYamaçlardan üzerime su gibi dökülen sesinSabahına…
Kapadım kapılarıAğaçlar ayaktaEşyalar uyuyorGüneş kaçıncı kez geldi ve gidiyorSen geçmiyorsun bu muhitten,UğramıyorsunYıllar var geçip gidiyorRüzgar savuruyor hasretimiBu şair,bu şair, böyle olmazOlmuyorKapatıyorum gözlerimiAçıp aradaBakmıyorumTakvim yaprakları var…
Ve ben yalnızlığın çan sesini duyuyorumSen,hangi dingin sabahların kuş cıvıltılarını dinliyorsunHangi gün batımının kızıla boyanmış göğü ne dalıyorsunVe ben yalnızlığın çan sesiyle kulağımı kapıyorumYalnızlığım döllenirken…
Günlerden yirmi bir nisanVe ben yine yalnızımGüneş gülümser,ben sevinirimVe yeryüzünün uğultu sesi,merhabaKuşların yalnızlık meclisinden ben yalnızımGiderim aslında,gidilecek her yereGölgem benden gerideBir su birikintisi durdurur beniYüzüm…
Hemen ücretsiz üye olun ve yeni güncellemelerden haberdar olan ilk kişi olun.
Biriktirdiklerim ayrıcalıklarından yararlanmak için hemen giriş yapın!