Ve bir seyyah gibi düştüm yollaraGeçtim uçsuz bucaksız bozkırlardanGide gide ömrümün sonuna dayandımBir parça umuttu heybemdekiŞehirlerden geçtim öyleceElma satan çocuklar gördümİnsan satan tüccarlarDedim Ey tüccar…
Gir sessizlik şehrin üstünü kaplamış Biliyorum görüyorum yaşıyorum Ama önemlisi bunu bir ben mi hissediyorum Bir ben mi gülen çocuklar göremiyorum? Kobalt mavisi bi hava…
Yaşamak vurgusu yüzüme çarptı yineYaşıyor muydum zaten beton bi şehrin, yeşil kalbindeSorsan;Deniz kıyısında bir ev isterdimÇok iyi yüzme bilmezdimAma belki de bu yüzden, senin hayallerinde…
Ne çok şey vardı yapmak isteyipte yapamadığımNe çok yer vardı gitmek isteyipte gidemediğimNe çok söz vardı söylemek isteyipte söyleyemediğim Susuyorum...Başımı ellerimin arasına alıp duruyorum öyleceSönmeyen…
Hemen ücretsiz üye olun ve yeni güncellemelerden haberdar olan ilk kişi olun.
Biriktirdiklerim ayrıcalıklarından yararlanmak için hemen giriş yapın!
