Dünyayı değiştiremeyiz, hayata katkımızla dünyaya katkı sağlayabiliriz. Dünyayı kurtaramayız, ama kendimizi cahillikten kurtarabiliriz.
Başkalarını nasıl istediğimiz şekle sokacağız?
Kimseye şekil veremeyiz, kimseyi tekâmül ettiremeyiz. Ancak yardım talebi olanların yolunda rehberlik edebiliriz.
Bir Zen Manastırında, dünyayı nasıl kurtarabileceğini soran talebesine ustanın cevabı aynen şu olur: “Git ve bulaşıkları yıka.”
Dönüşüm senden başlar…
Yoluna çıkan taşı alıp kenara koyduğunda kendi yolunu da açarsın senden sonra gelecek olanların da.
Bu taşı kaldırırken başkalarını kurtarıyorum duygusuyla hareket edersen, yaşamın organize etme gücünü küçümsemiş, kendini kurtarıcı yerine koymuş, kendi değerini ve yolculuğunu görmezden gelmiş olursun.
Taşı kendin için kaldırırken bütüne de hizmet ettiğini fark ettiğinde, o bütünün bir parçası olduğunu hatırlarsın. O taşı yerden kaldırma isteğini sana fısıldayan kalbinin sesini dinlemiş olursun. O anda kurtarıcı da kurtarılan da birdir.
Kendin için değil, başkasını kurtarmak için taşı kaldırırsan, kalbinin sesini duymayacağını düşünen tarafın seni kibre düşürebilir. Onu kendinden, kendini sistemden ayırmış olursun. Her birimiz bütünün parçasıyız.
Kendini görmek için aynaya baktığında yüzündeki sivilceden kurtulmak için, elbette yüzündeki sivilceyi sıkarsın, aynadaki görüntüye uzanmazsın.
Aynanın görevi, sana sende olanı yansıtmaktır.
Hayat aynası da böyledir. Karşında olan sana, sende olanı fark ettirir. İster onu değiştirmeye çalışır boş yere yorulur, ister kendine döner o halden kurtulursun.
📢 Aynanın görevi seni sana sevdirmek.
