Anne olmak, her şeyden fazla;
Kadının kendi çocukluğu ile, annesi ve ailesi ile,
kadın olma kavramı ile,
En önemlisi “Artık ayrılması, yok sayması söz konusu olmayan bir başka varlık ile ömürlük bir bağ kurma” kavramı ile yüzleşmesi ve bunlara dair iç çatışmalarını aşmaya çalışmasıdır.
Annelik, Bir başka varlığın sana bağımlı olduğunu kabul etmek,
Kendi ömrünün önemli bir bölümünü, bu varlığın
ihtiyaçlarına göre ayarlamak,
Ama bu varlığın üzerinde boğucu, yorucu, yıkıcı
bir üstünlük sağlamamayı,
Ya da koruyayım, mutlu edeyim derken, sorumsuz ve ayarsız bir insan haline getirmemeyi,
“Hayata dair kişisel özlemlerini, büyüttüğün bir insan üzerinden gerçekleştirmeye çalışmak’ gibi bencilce bir gayret içine girmemeyi,
Özgün bir birey olarak çocuğunu olduğu gibi
kabul etmeyi ve her şeye rağmen sevmeyi öğrenmektir!
Doğurmamış olmak bir utanç değildir. Bazen bir tercih, bazen fiziksel bir durum, bazen
de hayat akışının getirdiği bir sonuçtur.
Doğurmuş olmak da tek başına bir gurur ve üstünlük değildir.
Anneliği kıymetli kılan, bu ömürlük çabanın öğrettiği, ortaya çıkarttığı ŞEFKAT ve ADANMIŞLIK’tır.
ŞEFKATİ ÖĞRENMEK için anne olmak gerekmez. Anne gibi anne olmayı başaranların da ellerinden, kalplerinden, alınlarından öpüyorum😘
Annen bir görev üstlendi sakın bunu unutma. Varsa aranda affedemediğin şeyler dön bak kendine neyi öğrenmem gerekiyor diye… Suçlama sakın anneni de kendini de… Herkes tekamülünün bir parçası.
