Mutluluk neydi? Bizi ayakta tutan duygu muydu, yoksa bizi yaşama bağlayan ip miydi? Ne çabuk unuttuk mutlu olmayı, ne çabuk unuttuk mutluluğun getirdiği armağanları, ne çabuk!..

Unuttuğumuz mutluluk kimimize göre bir notaydı belki de, kimimize göre attığımız son gol. Kimimize göre içtiğimiz son kahveydi, kimimize göre son sohbetimiz, kimimize göre de hayatın ta kendisi…

Nasıl Mutlu Olurdun?

Mutluyken çok iyi gülüyordun. O gülüş her şeyi değiştiriyordu, bir bilsen. O bir gülüşünle en yakın arkadaşın da gülüyor, o bir gülüşünle gününe yeni bir anlam getiriyordun. Hatırlasana, nasıl unuttun mutlu olmayı?

Peki ya nasıl mutlu ederdin? Bir aç, susuz köpeği okşadığında, bir anda unutmuştu tüm açlığını ve senin sevginle doydu karnı. Arkadaşına yaptığın son doğum günü sürprizi, üstelik ‘ artık yaşlandık ‘ diyordu, sürprizinle birlikte o, anlık gülüşü, dünyalara değerdi.

O poşetlerini taşımasına yardım ettiğin teyze sana ‘ sağol yavrum ‘ dediğinde mutlu olmamış mıydın ya da en kötü gününde dostların senin yanında olduğunda mutlu değil miydin?. Hayır kurumuna yaptığın son bağışla birlikte değiştirdiğin bir hayat, bir yaşam… Bunları nasıl unuttun?!..

Sen çok iyi biriydin küçükken. Hep gülerdin, kızarlardı sana ‘ ne var o kadar gülünecek ? ‘ diye ama gülerdin, senin gülüşünle onlar da gülerdi bir daha. Hep oyuncaklarını paylaşırdın, hiç kıskanmazdın. Hayvanlara hep yemek verirdin, sen yemezdin ama onlara yedirirdin. Çok mutlu olurdun, çok…

Ne oldu da değiştin?

Bedenin kocaman oldu, şimdi sana ait olan eşyalarını paylaşmıyorsun. Kıskanıyorsun da biraz. Çok bağırıyorsun, kızıyorsun, eskiden hiç de bağırmazdın. Biliyor musun sen hep gülerdin eski zamanlar, şimdi çok nadir gülüyorsun. Eskiden oyuncağın kırıldı diye ağlıyordun ama şimdi kalbin kırıldı diye ağlıyorsun. Çok acı…

Sana bu duyguyu, sen geliştikçe unutturan nefret unutturdu, kıskançlık unutturdu. Sana bunu kibir unuttudu, sana bunu senin mutlu olmamanı isteyen mutsuz insanlar ve mutsuzlukları unutturdu.

Ama içindeki çocuk sana bir şey söylüyor dinlesene. Duymuyor musun ben söyleyeyim. Diyor ki, üzülme, eskisi gibi mutlu ol, sen bana benzeyince daha mutlu, daha güzel oluyorsun!…

Kulak ver o küçük çocuğa, çünkü seni telafi eden ve seni en çok tanıyan, o çocuk…

Durma, Gül!

Kahkaha at ve mutsuz insanlara, gül! Sen gülünce onlar da gülsünler. En azından desinler, deli gibi ne gülüyor?, evet buna gülüyorsalar deli olun! Yeter ki mutlu olun, mutlu olalım. İçimizdeki mutsuza değil, içimizdeki mutlu çocuğa kulak verelim!

Ne diyor mutlu çocuk: ” Gül, sen güldükçe daha güzelsin! ”

Mutluluk neydi? demeyeceğimiz, daima mutluluklar ve mutlu koskocaman hayatlar!

Tutumlu ve ‘İsraf’ sız Bir Yaşam İçin adlı yazıyı okumak için tıklayınız.