Ah Adem döngüsünden sıyrılmış lakin bi-çare nefsini köreltememiş benliğim. Ne arar durursun çiğ sütten mütevellit ete bürünmüş dilden, kemikten ?
Çok zorlanıyor bazen gönlüm rampalı yamaçlardan. Sonrası ellerimi açarak yokuş aşağı kahkahalarımı gözlüyor, ruhumun sıkıştığı anlamsız derinliklerinde kayboluyor… Benliklerin gönül kapaklarını aralıyorum sonra ve aydınlık , tertemiz olan bu mucizeyi , dünyeviliklerle nasıl da kendi arzularıyla bile isteye kararttıklarına şahit olma acısına rastlıyorum. Sanırım bu dönem için fazlasıyla absürt kaçıyorum!
Her telden melodiye eşlik eden ruhuma mani olamıyorum bazı bazı ve hatalar silsilesinde debeleniyorum. Meğer her melodiye eşlik etmek ruha yaralar açıyormuş , öğreniyorum.
Fazla zorluyor Ademoğlu hayat denen yolculuğu , tek sanıyor yaşadığı bu toprak belasını, bitmeyecek bir sonsuzluk yumağında yaşıyor. Lakin ne kadarı bizim , ne kadarı bizde ve ne kadarına şahit kılacağını nasıl da anlamadan bu denli kara parçası haline geliyor ruhlar ? Anlaması pek güç bir olgu !
Niyet ağacı oluşturuyorum yavaş yavaş içimde , bir göz yaşına sebep dahi olmamanın hassas kibarlığında yaşamak istiyor benliğim sıramı beklerken. Nihayetinde kendimi iki yol ayrımlarında buluyorum . Hepimizin önüne her fırsatta sunulan , haksızlık ve haksızlık yolu .
Ya kendimize haksızlık ediyoruz ya da bir başka ruha . Düşünmeden kendi çıkarlarımız ve çıkarımlarımız doğrultusunda yaralıyoruz acımasızca . En dönülmezi ise yaptığımızın hakimi olarak haklı yargıya sahip olmamız oluyor ne yazık ki.
Ağır sınavlardan geçerek şükür ediyor gönlüm bir nevi , velhasıl dilin kemiği yoktur. Bundan sebeptir kemik görevini aklın üstlenmesi, zira ben ağırlaşıyorum/ anı’laşıyorum / zamanlaşıyorum
Halk dilinde sanırım böyle olgunlaşıyorum …
ZG.
