Aslında ödünç bir hayatla gelmiştim buraya
Ödünç bir yaşamla dünyaya kusurlu gelmiştim
Dünya kal demeden kalmıştım
Ayaklarıma dolaşan telaş ve kusurla
Aslında benim masalım da değil bu
Anladım, en iyi masalı en kötü insanlar yaşamış
Yanımda kimse yok, tamam oldum
Dayıya gitmenin ölüm oldugu günleri düşünerek büyüdük
Ve korktuk
Çocukluğumun sokağında yaşam ayini
İki göz ve iki sözle düştüğüm o evden
İki el iki ayakla gitmiştim
Babamdan garip bir yapışganlıkla gelmiştim anneme
Ve çocukluğumun o evde kanayan dizleriyle
Babam ve annem o evin kaçıncı savaşıydı
Tanrı ve şüphe dedi o evde, çocukluğumun telaşlı ve kanayan dizleri
Baba ve kusur dedim
Anne ve yaşam
Çıkmalıyız artık o evden
Çocukluğumun yaşam ayininden çıkmalı
O evin avlusunda bıraktığım herşeyim
O avluda çarmıha gerilmiş umutlarımın kanayan elleri
Ve o ellerle dokunduğum güzel günler
Dört bir yana açılsın dediğim o kapı
Dört bir yana zindan
Ve akan kan
Karanlık demiştim ışıksız beklediğim gecelerde
Kararsız demiştim güneş
Aydınlığa tedirğin bakmıştım
Sokakta silah sesleri ve parmağımda ürkek bir dokunuş
Ve kanlı ellerle girdiğim yaşam savaşı
Kazanmadım, kaybettiğimde söylenemez
Umut dedim
Yusuf ÇATAL
