“Bir kadın kendi ruh evine düzenli aralıklarla dönme ihtiyacını feda etmekle, çocuklarına da kendi ihtiyaçlarını feda etmeyi öğretir.”

Ah, okuyunca ne çok başım döndü. Kurtlarla Koşan Kadınlar Kitabının yazarı Clarissa Estes’ten şifa niyetine bir cümle. Çok fazla ilerlemeden şunu söylemeliyim ki enfes bir kitap kendisi. Okuması çok da kolay olmayan, metaforlarla dolu, sırlarla yüklü, çözümlenmek isteyen, durup durup sorguladığınız masallardan oluşan bir başucu kitabı.

Ben bugünkü yazımda “Ruh Derisi Masalı”ndan bir paylaşımda bulunmak istiyorum. O masalın çözümlemesini yapmak niyetinde değilim ancak beni çok etkileyen iki hususu öne çıkarmak, hatırlatmak ve bir kez daha altını çimek istiyorum ki iyice görünsün.

Ruh evine nasıl dönerim?

Evet, yukarıdaki ilk cümleden başlayalım. Her zaman sıkıca inandığım bir düşüncenin, alışkanlığın tasdiklenmiş hali sanki. Düzenli aralıktan kasıt tam olarak nedir bilmiyorum ama gün içinde ben kendi ruh evime dönmezsem o gün, gün olmaktan çıkıyor. Sinir sistemim zayıflıyor. İlla ki mutlu olduğum, güzel haberler aldığım, her şeyin madden ve manen yerli yerinde olduğu bir günden bahsetmiyorum elbet. Çok zor bir gün de olsa, o gün kendi ruh evime kısa süreliğine bile dönememişsem o gün bir gece vakti ormanda kaybolmuş gibi hissediyorum. Bu dinlemek istediğim bir sohbet, okumak istediğim bir makale veya deliler gibi yazabileceğim bir on dakika olabilir. Hatta ve hatta balkona çıkıp masmavi gökyüzüne boş boş bakabileceğim bir on dakika bile yeterli olabilir.

Ve bu alışkanlığımı çocuklar da bilirler. Hele ki bunu özellikle onlara da anlatmaya çalışırım ki kendi ihtiyaçlarının farkına varsınlar, kendileriyle kalmanın muhteşemliğini tadabilsinler. O yüzdendir ki iki yaşındaki emanetimizi uyutur uyutmaz ilk hedefim Reyhan zamanını işleme koymaktır. Toplanması gereken çamaşır, yıkanması gereken bulaşık, pişirilmesi gereken yemek veya daha başka her şey bekleyebilir, beklemeyi çok da güzel bilirler ama benim ruhum daima aç. Farklı bakış açılarını gösteren bir yazı okumak, hayretimi artıracak bir ses duymak istiyor ki açlığı bir nebze yatışsın.

Ademe tüm bilgiler öğretildi

Bu noktada tasavvuf okumalarımın birinde öğrendiğim şu bilgi aklıma geliyor:

• “Ademe tüm bilgiler öğretildi.” ayeti aslında sadece Adem Peygamber için geçerli değil. Her bir insan için geçerli. Zira, her bir insanın tüm bilgilerle donatılmış bir şekilde yaratıldığını ve fakat büyüdükçe o bilgileri unuttuğunu ve hatırlamaya ihtiyacımız olduğunu söylüyor.

Ey çok ve çabuk unutan, hatırla!

Ne kadar enfes öyle değil mi? Belki de bitmek bilmeyen iştahımızın, tatmin olmayan nefsimizin sebebi bu. HATIRLAMAYA ihtiyacımız var. Hatırlamadıkça o boşluğu işimize yaramayan şeylerle doldurmaya çalışıyoruz ki buna da psikolojik mastürbasyon deniliyor. Ev zaten pırıl pırılken ilave temizlik mi yapıyorsun, sürekli dedikodu yapma ihtiyacı mı hissediyorsun, hiç de ihtiyacın yokken online alışveriş mi yapıyorsun, kendi bedenini sürekli başkalarının bedeniyle mi kıyaslıyorsun veya çevrendekilere sürekli kırılıp güceniyor, alınganlık mı yapıyorsun?

O zaman, ruh evini bir ziyaret et. Aslında neye ihtiyacın var ve neyin boşluğunu doldurmak istiyorsun?

İşte, tam da bu nedenle gün içinde ruh evine dönmek, bir şarkı, bir yazı, bir resim, bir muhabbetle hem kendi alemine hem de tüm aleme dair hatırlamalarda bulunmak, bilgileri davet etmek çok kıymetli geliyor. Ruh evime döndükçe yaşlanma karşıtı kremler sürmüş ve tüm hücrelerimi yenilemiş gibi hissediyorum.

Ha, diyeceksin ki neden özellikle bir kadın ruh evine dönmeli?

Haklısın. Kadın, erkek tüm bireylerin bunu yapmaya ihtiyacı var. Zira, bir beden ne kadar susuz ve aç kalamazsa bir  ruh da o kadar uzun süre evine dönmeden yapamaz. Ancak, kadının daha da ihtiyacı var ruh evini ziyaret etmeye. Çünkü, hem toplumsal hem de klasik aile ortamında daha fedakar olması gereken bir koşullamayla yetiştiriliyor. Üstüne bir de annelik güdüsünü koyduğunuzda kendi varlığını unutup oksijen maskesini sürekli olarak başkalarına takmaya çalışan bir karakter ortaya çıkmış oluyor. “İyi” bir şey yaptım zannederken aslında hem kendisinin ruh sağlığı tehlikeye giriyor hem de kendi ihtiyacının bile farkına varmayan sağlıksız nesiller yetiştirmiş oluyor. İşte tam da bu noktada sevgili Estes’in tespiti müthiş önemli. Zira, çocukken ruh evimize nasıl döneceğimiz öğretilmediğinde büyüdüğümüzde çok daha şiddet içeren yollara başvurabiliyoruz. Başka ruhların evine bir hışımla girip ortalığı tarumar edebiliyoruz. Bu noktada, kendi ruh evini düzenli aralıklarla ziyaret eden bir kadın, bir anne figürü hem çocuklar hem de toplum için ilham kaynağı olabiliyor.

Transaksiyonel Analiz

Amerikalı psikiyatrist ve psikoanalist Eric Berne’nin geliştirmiş olduğu ve çok sevdiğim Transaksiyonel Analiz kuramında da kişinin uyaran açlığı ve temas açlığının bilinmesi, kendi ihtiyaçlarını tespit edebilmesi ve bunu dile getirebilmesinin önemi vurgulanır.

Masalda beni etkileyen ikinci hususa giriş yapacaktım ki evin en miniği uyanmış ve bu haftanın yazısı oldukça uzamış. O zaman diğer haftaya kadar aşağıdaki sorular ruh evimize dönüşte erzakımız olsun mu?

• Ruh evime nasıl dönebilirim?
• Çocuklara bunu nasıl öğretirim?
• Benim psikolojik mastürbasyonlarım neler?
• Asıl neye ihtiyacım var?

Reyhan YILMAZ