Hikayeye göre Musa (a.s) yolda bir çoban görür. Çoban; “Ey Allah, Ey Allah” diye sesleniyor. Çoban ümmi. Ama diyor ki; Ey Allah’ım sen neredesin. Sana kul olayım, kurban olayım, senin çarığını dikeyim, saçlarını tarayayım! Ah canım çoban!

O masum ve kısıtlı dünyasında bildiği ne kadar iyilik, ne kadar iyi söz, güzel his varsa hepsini Rabbine sunuyor. “Elbiseni yıkayayım, bitlerini kırayım. Ey büyükler büyüğü sana süt getireyim. Ellerini öpeyim, ayaklarını ovayım. Uyku zamanın gelince yattığın yeri süpüreyim. Bütün gündüzlerim, gecelerim sana kurban olsun.

Hz. Musa

Bu sözleri işiten Hz. Musa hiddetlenir. Çoban delirmiş olmalıdır. Bu ne hadsizliktir! Bu boş boş konuşmak da nedir böyle! Çünkü o sadece aciz bir kuldur ve böyle konuşarak küfre düşmektedir! Ve sorar çobana; sen kiminle konuşuyorsun?, sen nasıl konuşuyorsun? -“Bizi yaratanla, yeri göğü halk edenle” cevabını alır. Ve Hz. Musa hiddetli üslûbunu sürdererek “kendine gel, aklını mı kaybettin, Allah’a böyle yalvarılır mı?, sen Müslüman olmadan kafir olmuşsun”. Ahh öyle midir gerçekten? Kalbin dile hükmetmesi midir yanlış olan. Yoksa dilin başka, kalbin başka çalışması mıdır? Oysa çoban samimidir. Bildiği bu kadardır. İçinin coşkusu, kalbinin yangını böyledir, bu kadardır çoban! Hz. Musa; bunlar ne saçma sözler, küfür ve ağıza alınmayacak kelimeler. Bunları söylememek için ağzına pamuk tıka der. Ve ekler; senin küfrün din kumaşını yıprattı!

Çoban Dile Gelir

“Ey Musa sen bu sözlerinle,azarlamalarınla benim ağzımı diktin ve bağladın. Beni bin pişman ettin, perişan ettin. Canımı yaktın Ey Musa” diyip elbiselerini yırtıp, kahrolup, kendini çöllere vuruyor. Ve bu olaydan sonra ” Kulumu bizden ayırdın, sen kullarımı benimle buluşturmak, bana yaklaştırmak mı, yoksa ayırmak, uzaklaştırmak için mi geldin. Sen bizi ayırdın. Gücün yettikçe ayrılık yoluna ayak basma. Benim için en hoşlanılmayan şey boşamaktır” vahyi gelir. Ve bu azarı işiten Hz. Musa (a.s.) çöllere, çobanın peşine düşer. Çok arar, çok koşturur…sonunda çobanı bulur. Ve ona der ki; Müjdeler olsun, senin için kulluk izni geldi. İbadet etmen için müsaade edildi. Allah’a ibadette hiçbir terkip ve usül arama. Daralmış gönlüne ne ilham edildiyse söyle. Senin küfrün dindir. Dışarıdan küfür gibi görünen senin samimiyetindir. Ey “Allah dilediğini yapar “ayetiyle bağışlanmış kişi korkmadan yürü. Kalbine, ağzına geleni özgürce söyle”. Peki çoban bu geri dönüşten, bu özürden memnun mudur! Artık o kalp tuzla buz olmuştur! Hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı! Nitekim söyle cevap verir; “Ey Musa! ben önceki cezbe halimden geçtim. Ben şimdi gönlümün kanlarına bulanmışım. Ben sidretül müntehayı geçmiş, oradan da ötelere yol almışım. Fakat sen bana ve samimiyetime kamçı vurdun. Şimdi benim halim söze sığmaz!

Tefekkür Edelim mi?

Kalpler ancak Allah’ı anmakla tatmin olur. Ve her birimiz, her mahlukat kendi dilinde Allah’ı zikreder. O dilleri ayrı ayrı anlayan, takdir eden, değerlendiren de Allah’tır. Zannetmiyorum ki kaç kere secde ettiğimiz, kaç kere hacca gittiğimiz, kaç kere hatim yaptığımız, Allah’a olan samimiyetimizden, onun kullarının kalbine neler ektiğimizden daha mühim olsun. Secdelerimiz, haccımız, ziyaretlerimiz, oruçlarımız… görevlerimiz. Diğer meseledir esas meselemiz! Eline bir balyoz almış kâbe’nin duvarlarını, içini,dışını yıktığını hayal et şimdi! Edebildin mi? Edemezsin, edemem! Tüylerim ürperir, korkarım, üzülürüm. Belki bu imgeleme ikili ilişkilerimizde bir parça yardımcı olur hal ve tavırlarımıza. Şu yalan dünya hayatında, nolur birbirimize sabredelim, birbirimizi idare edelim, birbirimiz üzerinden imtihana tâbi olduğumuzu hiç aklımızdan çıkarmayalım.

Şadan YER