Günlerden yirmi bir nisan
Ve ben yine yalnızım
Güneş gülümser,ben sevinirim
Ve yeryüzünün uğultu sesi,merhaba
Kuşların yalnızlık meclisinden ben yalnızım
Giderim aslında,gidilecek her yere
Gölgem benden geride
Bir su birikintisi durdurur beni
Yüzüm yanlış bir yüzün gölgesi
Dört nala koşar içim de karanlık
Yüzümde şaşkın bir çocuk bakışı
İçimi yakar bu nisan
Bu mevsimler acıtır canımı
Bir yol ağzında bulurum kendimi
Kaybolmuş her şey yolunda
Kör bir adam gibi dalar giderim uzaklara
Görmesem ne olur ki, bakarım öyle
Çiçekler toplar koyarım koynuma
Çiçek kokar baştan aşağı yalnızlığım
Karanlığın uğultulu sesiyle çiçek toplarım
Mevsimler bir eşya gibi baş ucumda durmakta
Bu nisan çoktan unutulmakta
Yakamda takılı bir karanfil,
Girer çıkarım dünyanın bütün sokaklarına
Yağmurlar yıkar yalnızlıkla örtülü bedenimi
Ve yüreğimden bütün sevdalarım dökülmüş köşe başında
Mavi göğün altında yakarım sigaramı bütün sevdalarıma
Unutulur giderim mevsimler gibi
Şiirler yazılır bu gidişin üzerine, türküler söylenir
Bu son günbatımının kızıla boyanmış hüznü
Konuşmadan sessizce dalar giderim
Yetecek dünyanın mutluluğu insanlara
Çiçekleri, kuşları, yetecek
Ama,
Bu nisan,bu mevsim unutulacak çoktan
Günlerden yirmi bir nisan
Ve ben yine şiirler yazarım
Yusuf ÇATAL
