”İnsanlığa davet etsek, yol tarifi isteyecek olanlar var” Ne kadar derin, bir o kadar da anlamlı bir cümle. ” İnsanlık ” kavramı kişiye göre değişir ve herkes kendi bildiklerinden sorumlu olarak hayatını daim ettirir. Tüm bunların neticesinde maalesef ki insan olduğunu unutan canlılar hayatımızın her döneminde karşımıza çıkar.

Peki sana soracak olsam insanlık nedir? Kelime anlamına bakarsak iki cümlede açıklanıyor.

1. Gelmiş geçmiş ve var olan insanların tümünü içine alan bütün.

2. İnsanın doğasını oluşturan, özelliğini kuran ve insanı insan yapan niteliklerin tümü.

Şimdi senden bi an durup bir düşünmeni istiyorum, bizler insanlar olarak bu bahsi geçen bütünlüğü sağlayabiliyor muyuz? Yada yaratılıştan gelen ve bizleri insan yapan nitelikleri bünyemizde barındırabiliyor muyuz? Elbette herkesi aynı kefeye koymak acımasızlık olur ancak herkes çevresine şöyle bir göz gezdirsin, bu tanımlara uymayanlar maalesef ki var. Bunun nedeni her şeyi en iyi bildiğimiz(!) ve her bildiğimizi doğru sanmamız olabilir mi?

Cevaplanması gereken o kadar çok soru ve doğru olduğunu sandığımız o kadar çok yanlış var ki. Bunun ne anlama geldiğini dahi kavrayamadan kendini ”ben tamamım” deyip uçurumdan bilinçsizce atanlar var.

İnsanlık adına çok fazla yol kat edenler de var ancak insanlıktan nasibini alamayanlar bu yolda çok geride kalanlardan oluşuyor.

İnsanlık neydi?

Güler yüzlülük mü? İyi niyet mi? Yaratana karşı tüm görevlerimizi yerine getirmek mi? Peki soruyu şu şekilde sorsam; İnsanı hayvandan ayıran özellik nedir? Kesinlikle cevabı herkes bilir. Fakat bu cevapları hayatlarımıza uygulama aşamasını soracak olsam kaç kişi kendini tüm gerçeklikleriyle eleştirebilir?

Uygar bir topluluk olarak kendimizi tanımlayabiliriz ama uygarlığın ölçüsü o ülkenin yetiştirdiği insanlara bağlıdır.

Kendi potansiyelimizin farkında olarak sınırlarımızı zorluyor muyuz? Aklen, Ruhen ve Manevi olarak kendimizi yeterli görebiliyor muyuz? Hatırlamamız gereken şey insanı insan yapan söyledikleri değil yaptıklarıdır. İnsanlık emek ister.

Toparlamak gerekirse demek istediğim şey şu, diğer canlılar arasında insanın yeri Allah’ın şerefli kıldığını yüce kitabımızda belirten ifade (İsra 70) insanın çeşitli güç ve yeteneklerle donatılıp diğer varlıkların onun hizmetine verilmesiyle şerefli kılındığı anlamına gelmektedir. Tam burada akıl devreye giriyor. Aklımızı yeteri kadar ya da yeterince kullanabiliyor muyuz? İnsana verilen akıl olmasaydı yaratılan diğer canlılardan bizi üstün tutan ne olurdu? Hiç bir şey…

İnsanı şu hayat denilen yolda her zaman ikileme sokan, yaratılmışların en kutsalı olduğu gibi en kötüsü olmasıdır. Vereceği karar kişinin insanlığıdır.

Bir yandan en güzel yaratılmış olmakla övünürken öte yandan ahlaki ve manevi düşüş tehlikeleriyle de karşı karşıya kalmıştır insan. En kaba tabirle işte burada ”insanlık” konuşturulur. İnsanlıktaki olgunluk…

Bugün nefes alabiliyorsan karar verme zamanı; ya sözünü edip uygulamadıklarından bahsedersin, ya da uyguladıklarından söz edersin.
Karar senin…

Herkes, insanlığın kötüye gittiğini kabul eder de, hiç kimse kendisinin kötüye gittiğini kabul etmez. (Lev Tolstoy)