“Korkularına harcadığın ” enerji “yi hayallerine harcadığında, hayatında mucizeler kendini göstermeye başlar.”
Şems-i Tebrîzî

Korkular ne zaman biter peki? Kendi yolculuğuna çıkmaya başladığında, kendini tanıdığında ve keşfettiğinde. Aslında hep yollarda olduğunu düşündürür sana hayat. Ama o yürüğünü sandığın yol evlerdeki koşu bandından farksızdır. Kilometrelerce yol yürür hatta koşarsın ama varış hep aynı noktayadır. Hep olduğun yerde enerjini harcar durursun. Hatta enerjimizi atabildiğimize bir de seviniriz. Gerçek enerjimizi görmek ve keşfetmek için gerçek bir yolda yürümek gerekir. O zaman sadece enerjimizi ve kalorimizi harcamaya odaklanmış olmayız aynı zamanda yoldaki ritmimizi etrafımızda olup bitenleri görerek oluştururuz.

Kendi yolculuğumuza çıkmaya karar verip bir adım attık mı gerisi gelir. Harcadığımız enerji bize temiz ve tazelenmiş bir nefes, sağlam bir vücut, evreni keşfetme ve anlama üzerine kâşif bir ruh verir.

Enerji

Yolda yürüdükçe sana bahşedilen o büyük enerjiyi içinde hissetmeye başlarsın. Ruhlarımız enerjidir, bedenlerimiz de bu enerjinin kılıflardır aslında; bunu zamanla ve yol aldıkça idrak ederiz. Bu bir bakıma ‘Öz’ün anlamlandırıldığı varıştır. Çünkü tüm yolculuklar önce içeride başlar. Öz’e yürüdükçe de enerjinin farkına varırsın, yani Ruh’un.

Şimdiye kadar kaçıp korktuklarımızın bizi bir döngüye hapsettiğini anladıktan sonra, daha koşar adımlarla fark ettiğimiz yüce gerçeklikle yüzleşmeye ve anlam arayışına koyuluruz. Evrenin sırlarını keşfettikçe bahşedilen o gücü anlamaya ve çözmeye niyet ettiğimizde hayal gücünün aslında ne kadar büyük bir büyü olduğunu görmeye başlarız… Ve sonrasında mucizeler gelir.

“Aklımın ermediği şeyler var. Hayatın mucizelerine inanıyorum.” 

Nerede rast geldim bu söze hatırlamıyorum ama sözle buluştuğum ilk anda yerleşti benliğime. Öyle ki, sürekli gözlerime değsin istedim ve yazıp astım göz göze geleceğim yerlere. Gözüme çarptıkça tekrarladım durdum. Hayatın mucizeleri vardı elbet. Sözle karşılaştığım her an şunu sormaya başladım:

-Sözün karşıma çıkmasındaki sebep neydi?

-Ne söylemeye çalışıyordu?

-Benim ne anlamam gerekiyordu?

Çünkü tesadüf yoktu bu evrende. Karşılaştığın her şeyin bir sebebi vardı ve geliş amacını arayan bir kâşif olarak yaşadığım her şeyi anlamlandırmaya niyet etmiştim. Hayatımda mucize beklediğim neler vardı onları gözden geçirmeye başladım. Bu arada öğrenmeye istekli bir öğrenci olarak dersime çalışmaya devam ediyordum. Beden, ruh ve evrenin işleyişi ilişkisini öğrenme yoluna koyuldukça bilgi bana akıyordu. Şimdiye kadar bildiğimi sandığım şeylerin çok ötesinde…  ‘Ben’ yoktu, ‘biz vardı’. Kolektif bilinçle aktarılan bilgiler sayesinde insanlık bu zamanlara gelebilmişti. Bizim de düşünce gücümüz bu anlamda önemli ve bu bütün canlılar için geçerli. İnsanların bilinç düzeyleri geliştikçe birbirlerini etkileme ve düşüncenin yayılma alanı genişler ve dünya değişir. 1952 yılında Japonya Koshima Adası’nda yapılan çok ilginç bir deney olan ‘Yüzüncü Maymun Deneyi’ kolektif bilinci kanıtlar nitelikte harika bir örnektir diyebilirim.

Dr. Masaru Emoto

Ayrıca Japon bilim insanı Dr. Masaru Emoto’nun yaptığı çalışmada düşüncenin su molekülleri üzerindeki etkisi insanı hayrete düşürür niteliktedir. Donmuş su moleküllerinin kristalleri incelendiğinde iyi sözler söylenen su kristalleri güzel şekil alırken, kötü ve nefret sözleri söylenen su kristallerin şekli değişmeye başlıyor. Sözlerin, düşüncenin ve davranışların etkilerini görünce insan hayretler içinde kalabiliyor. Bazen kendimizi çok aciz görüp yapabilecek hiçbir şeyimiz yokmuş gibi düşünebiliyoruz. Ama sadece düşüncelerimizle iyiyi, güzeli hayal ederek bile katkıda bulunabiliyoruz aslında.

Düşünce ve hayal gücünü kullanabilmeye dair birçok kitap, bilimsel kaynak ve öğreti varken bu gücü kullanmamamız için bir sebep yok diye düşünüyorum. Şems’in asırlar önce söylediği gibi var olan enerjimizi korkulara esir etmek yerine hayal etmenin gücünü keşfedip olacakların heyecanıyla tutuşmak ne güzel olur.

Bütün bunlar aklımdan geçerken hâlâ aklımın ermediği çok şey vardı fakat yolda yürüdükçe taşlar yerine oturmaya başlıyordu. Varoluş bütüne hizmet ediyorsa mucizeler de öyleydi.

Gözüme her çarptığında mucize bekleyen kim varsa bildiğim bilmediğim onlar için niyetlerimi, dualarımı ve çabalarımı artırmam gerektiğini düşündüm sonra. Var olan enerjiyi işleyip dönüştürebiliyorduk böylece. İşte mucize buydu! ‘Ben’ bilincinden ‘biz’ bilincine hizmet edebilme yolunda var olabilme…

Şimdi ben o yollarda yürürken
Cebimde hayal gücüm
Önümde mucizeler
Dilimin ucunda kelimeler
Arka fonda hayatın müziği
Gezer dururum o düş aleminde
Düşmeden…