Gecenin derin karanlığında,
Bütün mütevazi cümlelerimi serpiştiririm.
Henüz kirlenmemiş beyaz sayfalara.
Söyleyemediklerim,
Birer kurşun misali dökülür sanki savaş meydanına.
İçinde saklıdır kinim, nefretim…
Dindiremediğim tüm acılarım…
Satırlarımın arasından fışkırır,
Kendime yutturamadıklarım!.

Gecenin derinleşen karanlığında,
Fark ederim kim olduğumu.
Yağmur varlığını hissettirme çabasıyla,
Penceremi yoklarken.
Asıl yapmak istediklerimi düşünürüm.
Ya da asıl kim olmak istediğimi.
İçim sızlar, içim acır, içim bir deli efkar içinde,
Düşünürüm tüm yolları.
Bulamam bir türlü asıl çözümü.

Gecenin derinliği kaybolurken yavaş yavaş,
Gelir aklıma, gün boyu tüm unuttuklarım.
Üzerine bastığım çiçekler,
Yalancı yüzler, sahte gülüşler,
Ve takvim yapraklarının bir köşede
Hazince birikimi…