Şu an burada yazıyı yazan benim ama bunu okuyan herhangi birisinin bana açıklamasına ihtiyacım var. Bu insanların sorunu ne? Gerçekten soruyorum, bu insanların sorunu ne? Saçma dünya düzeni nereye kadar?

Kimsenin onlara değer vermediğini söyleyen insanların, siz onlara değer verdiğinizi belli ettiğinizde sizi takmaması neyin nesidir? Onları takmayı sonlandırıp umudu kestiğinizde size mesaj yazarlar ancak siz ilgilerine karşılık verdiğinizde siz hariç herkesi umursamaya başlarlar. Bu saçma ters çekim gücünü anlamıyorum ve bu kadar iğrenç bir şeyi anlamak istediğimi de zannetmiyorum. İnsanlar yüzünden çok yorulmuş hissediyorum ve artık böyle hissetmek istemiyorum. Çünkü ne zaman bir insanı hayatıma dahil etme cesaretini göstersem, günlerime uzunca bir süre güneş doğmuyor, karanlıkta kalıyorum.

Yeniden ışığı bulmam çok zorlaşıyor ve bulduğumda uzun süre ışıkta kalamıyorum. Çünkü insanların çoğu ruh emici bir canavar gibi. Ne zaman ışığa ulaşmayı başarsan seni yeniden tutsak etmek için ruhunu emmeye başlıyorlar. Siz izin vermediğinizde bile ruhunuza dokunmanın bir yolunu bulmak için bin bir takla atıyorlar ve izin vermek zorunda kalıyorsunuz. Fakat sonuç hep aynı. Sonuçta ışığa çıktığınızı fark ettikleri an, onları hayatınıza dahil etmeye karar verip karşılık verdiğiniz an ruh emici canavarlar gibi ruhunuzu emiyorlar ve sizi karanlığa mahkum edip hayatlarına devam ediyorlar.

İşin en kötü tarafı, hatalarını bir kez bile anlamıyor olmaları. Hatta onlara sorsanız suçlu olan muhtemelen sizsiniz. Resmen birisine karşılık verip iyi davrandığınızda tamamen geri tepiyor ve o size kötü davranmaya başlıyor. Ama karşılık verip iyi davranmazsanız o size karşı çok nazik ve iyi oluyor. Açıklayın bana, neden? Neden sadece sevdiğimiz insanlara olan sevgimizi belli edemiyoruz ve eğer belli edersek hemen her şey bozuluyor? Neden sadece dürüst olamıyoruz? Neden birisinin bizi önemsemeye devam etmesi için ona kötü davranmak zorundayız?

Saçma dünya düzeni topla kendini

Bunun böyle olmasından çok sıkıldım ve her seferinde böyle olması sinir krizi geçirmek istememe sebep oluyor. Çok yoruldum, çok bunaldım, çok bitkinim ve biliyorum ki bu kimsenin umurunda değil. Böyle bir dünya düzeninde yaşamak istemiyorum. Böyle devam etmek istemiyorum.

Neden dünyayı daha yaşanılası bir yer yapmak için çabalamamız gerekirken daha da iğrenç bir hale getiriyoruz? Dünya yeterince zor ve kötü değil mi? Yeterince acı yok mu? Neden biz bunları tamir edecek yolları bulmak yerine yenilerini inşa ediyoruz? Sanırım her şeyin durmasına ve çok uzun bir komaya ihtiyacım var. Sanırım biraz güce ihtiyacım var. Bu canavarların arasında yaşamaya devam etmenin ne kadar korkunç olduğunu biliyorsunuz. En kötüsü de gidecek hiçbir yerimizin olmaması.