366. Günde

Koca bir yıl deviriyoruz bir kez daha…  Bir kez daha birikerek ve ağırlaşarak insan kalıyoruz. İnsanlığımıza dokunarak, ruhumuza haykırarak, ne çabuk geçirmişiz diyerek deviriyoruz. Ne çabuk fakat ne fettan da deviriyoruz ama… Gördük, anladık, tasdikledik, bir kez daha yineledik bildiklerimizi. Bildiklerimizi bir kez daha tasdik ederken, bir de bilmediğimiz serüvenlerin de olduğunu anladık belki . Asla dediğimiz şeylerin aslında hiç öğrenmediğimiz ve hiç tanışmamış olduğumuz için asla olduğunu da öğreniyoruz. Devire devire bir hal oluyoruz. Fakat insanlık denen o elzem kıyafeti taşımanın ağırlığını anlıyoruz böylece. Anlayarak taşımak; aslında, anlamanın ağırlığında ezilerek yaşamak gibi bir tada varıyoruz. 

Diyorum ya her şeyin bir nedeni olduğu yaşamımızı fazla sorgulayarak harcamaktansa, gelenlerin  bizi biz yapan olağan ağırlıklar olduğunu bilmiyor olamayız. Bildiklerimize kör olmamız bizleri derin sancılara iten olgulardır zannımca. Çünkü bizlere hiçbir şey birden bire görünmez. Yavaş yavaş görünerek ‘ne kadar kaçtığımız’ sınanır. Biz kaçtıkça sınanırız, her defasında biraz daha dürtülerek üstelik. 

Peki madem bunu her defasında yaşıyoruz, neden hala ‘ ben aslında böyleyim’ cümlelerini sarf ediyoruz ? Ben kimim ? Her olayda farklı tepki verebilen, biriktikçe  ağırlaşan bir ruha sahip ben, iki adım ötesinin denklemine nasıl olur da  kesinlik cevapları doğrultabiliyor? 

 İnsan kodları doğru denklemlerle çözülebilen bir varlık değildir fikrimce. Bir olay yaşadığımızda tepkisel dürtülerimiz bir diğerinde aynı ruhsal birikimlerle ortaya çıkmayabilir. Bu çok doğal ve olası bir durumdur, iyiye giden bir tepkimeyi görmezden gelmek ise kendine yaptığın zorlu bir yaşam yoludur.

Koca bir yıl

 İnsanlar değişir mi? Koca bir 365 gün devirirken 366. Gün de yine aynı ben miyim peki? Elbette değiliz. Bahsim ‘Kişilik’ yapılarımız değil. Birikimlerle dolu olgunluk tecrübelerimiz. 

İşte bir 365 gün ibresi daha sınıra doğruldu. Benlik havuzumuz, dolum noktasını bizim de bilmediğimiz bir sınıra değin ulaştırdı yine. Kim bilir nerede taşacağını? Kim bilir taştıktan sonra gözlerimizin nasıl yumulacağını? 

Velhasıl zorlamamanın yanında, geç güçlükler karşısında, tam olma yolunda bir adım daha şans veriliyor. Geç olsun güç olsun diyoruz hala. 

Fakat birikim ağırlığımızda bir de şunu anlamış olduk ki geç kalınan, alışkanlığa döndüğünde o tat bayatlaşıyor. Ya da paslanan bir oyuncağa dönüşüyor. 

Eğer kendi değerimizi eskidikçe anlıyorsak ;

Ne  bayat ne pas biz olur. 

Biz aslında o bulunmayan ilk baskı kitaplarından, raflarda toz tuttukça değeri artan antikalardanız. 

Önce kendi değer pahamızın olmadığını bilmeli. İnanın ki bir ben varsa, bir de içre bir ben var , diyenler ne haklılardı. Çok azın bildiği bir içre ben var hepimizde. Azınlığın bilmesinin yeterli geldiği, herkesin de bilmeyeceği ve anlayamayacağı içre bir ben… 366. Günde birikerek ağırlaşan ve dimdik yürüyen bir içre beni…

 Ben kimim? Sen kimsin ?

Kim olarak değer kazanmak yerine ,

bir kitap arşivi olmak adına, yaşam ibremi doğrultmak gibi bir dileğim var ilk kez yeni bir seneden. 

 Sizi bilmem; 

Ama ben gerçek kıymeti antikadan gelen ve tozlu oldukça değerlenen, içinde bir sürü birikimi barındıran bir arşiv olmak adına, yaşam deneyimlerimi şükürle bitiren, koca bir yıl, yeni bir 365 gün diliyorum. 

En büyük dileğim ise akla mukayyet, kalbe hafiflik, zikre temizlik oldu…