Her şeyinle dur biraz. Nedir bu koşuşturma Allah aşkına. Hep bir yere yetişmek zorunda mısın? Nereye koşuyorsun? Nedir bu telaşın? Zamanı kastederek hepimize soruyorum bu soruları. Dursak mı hep birlikte biraz?…Hı ne dersiniz? Kalbimize bir ışık koysak, o ışığa baksak. Hareketlerimize, telaşımıza, kırmızı ışığı yerleştirsek de, kalbimize hep yeşil yansa. Duralım biraz. Hayat koşturuyor, zaman yetmiyor, yetişemiyorum söylemlerini bir parça kenara bıraktığınızda, işte o an anlıyorsunuz neyi kaçırdığınızı, nelerin kaçtığını. Ne olur dursak biraz! İşler mi yetişmez, trafik mi göçer, hayatımız allak bullak mı olur, ne olur biraz dursak! Biraz duralım mı?

“An” da kalmak

Her halükarda insan ana vatanından kopmuş, dünya gurbetinde yalnız kalmış bir yolcu gibi, “iki kapılı bir handa, gece gündüz gider”… Bu yolculuk bizi merkezden uzaklaştırdıkça kaos çıkar ve acı çekeriz. Esasında bu kaos ne trafikte, ne telaşlarımızda gizli… Merkezden uzak olduğumuz için yetemiyor, yetişemiyoruz. Zamansız olan tek varlık Allah’ımız. Zaman O. Bizler yolcuyuz bu gemide. Fakat bu yolculuk çok yorucu olmaya başlamadı mı sizce de? Akşam,zifiri kömür karası çöküp de, pırlantalar gökyüzünde belirdiğinde vicdan azaplarım artıyor. Yetişemediklerim, yetiştiremediklerim yük oluyor, tonlarca oluyor, oturuyor kalbime. Sonra bir şey oluyor, merkeze dönmeye başlıyorum usulca. İşte diyorum, kalmalısın burada. AN’ da kalmak böyle bir şey olmalı diyorum kendi kendime.

Büyüyorum, gelişiyorum,duruyorum,durduruyorum da çoğu zaman çevremdekileri. Fakat zaman denen kavramı açıklayamıyor, anlamlandıramıyorum bazen. Zaman bir kadın olsaydı şöyle derdim ona;

Biraz duralım mı ? Zaman hanım

Bencilsin Zaman Hanım! ve ben bencillerle hiç anlaşamam biliyor musun! Fıtratıma ters! Paşa gönlün istediğinde bir milim kıpırdamıyorsun, adeta durmaya yemin ediyorsun. Canın istediğinde de koşuyorsun, hiç nefes almadan, durmamaya yemin etmiş gibi, hiç ölmeyecekmişsin gibi… Bunu bana en çok bitmesini istemediğim dost sohbetlerinde yapıyorsun. Yapma! Birkaç gün sonra Şebi Aruz dolayısıyla Konya yolcusuyum.Vefa Vaktidir! Yine koşacaksın. Yine anlaşamayacağız, yine sitem edeceğim sana. Yine nefessiz kalacaksın koşmaktan, tüm kızmalarıma aldırmadan. Yine bir çocuk gibi azarlanacaksın, dur, yapma dedirteceksin, üzeceksin beni…yapma! Muazzam kuvvetinle, önünde durmam imkansız. Seni görmezden gelmem imkansız. Nezaketle yardım istiyorum, olmaktan haz aldığım yerlerde, sohbetiyle rüyalarda gezdiğim dostlarımla birlikteyken, durmak istemediğim yollarda sen dur! Yavaşla hiç olmazsa… Sen, ben dünyada yokken de vardın. Senden hiç şikayet almadım. Zihnimde, anılarımda seninle ilgili hiç ama hiç kötü bir söylem yok. Şimdi nedir bu acelen Zaman Hanım? Yoksa bu hareketin tek sorumlusu güneşin hareketi mi? Güneşi kendine perde yapıp sıyrılacak mısın bu işten.

Uslu ol Zaman Hanım ve kulağıma daima şöyle fısılda…”bana bırak”

Şadan Yer